با سلام و ادب خدمت شما بزرگواران و مشاوران ارجمند در این سایت وزین روح آشفته و بی قرار من و سکوت نغمه های خوابیده در ذهنم چندان تمایلی به بازگویی حالات خود ندارد. بزرگترین درد من درد سکوت و تنهایی است. تنهایی در جمع. ارتباطم با دیگران موجز است و کلامم به حداقل میگراید اگر سخنرانی رسمی کنم میتوانم مدت مدیدی سخن برانم اما در روابط بین فردی دایم السکوتم. آنچه دیگران را بر می انگیزاند نه شوقی در وجود من شعله ور می کند و نه بذری از درخت حرکت بر زمین وجودم می پاشد. نه از قیل و قال دلخوشم و نه مقام و جایگاه به تحریکم وا میدارد. چون گلی افسرده در باغ آفرینش نغمه های بلبلان مرا به مستی نمی کشاند. زندگی بر مدار تکرار در چرخش است و من هنوز از می ناب آن ننوشیده ام که مست و بی قرار گردم. کودکی من در روستا گذشت و در دل کویر ... از نوجوانی به عزلت خو گرفتم و گاهی در دل گستره بیکرانه های کویر به خلوت مینوشتم. از چهارم ابتدایی به ناگاه چرخشی در وضع تحصیلیم پدید آمد و شوق تحصیل مرا فرا گرفت. کودک تنبل دیروز که با ضعیف ترین نمرات کلاسها را طی مینمود غرق در مطالعه میشد. و این آغازی شد تا از صف آخر درس خوانی مرا شاگرد اول بدانند و این بهانه ای شد تا از دیار محرومی در کویر به حکم آزمونی، در مدرسه ای در شهر اصفهان تحصیل کنم. دوری از خانواده، زندگی در خوابگاه و تنهایی مکرر که قلب من لبریز از عواطف مادرانه ای بود که آن روز ها نثارم میشد مرا در غمی عمیق فرو برد. به حکم استعداد مرا به رشته ریاضی فرستادند و در این مسیر به تحصیل واداشتند اما آن روزها شوق وافری داشتم به حدیث عاشر از چهل حدیث امام. زیر بالینم کتاب او بود و مطالعات مذهبی. می گفتند در این رشته تحصیل کن برای آینده ات بهتر است اما به دانشگاه رفتم همه توصیه به ادامه تحصیلم نمودند اما کمبود امکانات در دسترس مرا چندان انگیزه ای نبخشید. در تمام طول تحصیلم در اصفهان تا دروه کارشناسی به کمترین ارتباط با همکلاسی ها گذشت. چرا چون شخصیت من به گونه ای نسیت که بخواهم خود را وبال گردن کسی کنم. شاید باور کردنی نباشد در طول تحصیلم یک بار هم بستنی نخوردم چون پول آن را نداشتم و این بی پولی بهانه ای بود که من با دیگران کمتر بجوشم خصوصا اگر از مواردی باشد که باید پول خرج میکردم. آن روزها هیچ کس نفهمید که با ما کمترین امکانات عمر سپری می نمودیم و هرگز با کسی بازگو نکردم و اینجا برای اولین بار است که می نویسم. همه با استعدادی که از من میدیدند، میگفتند حیف است ادامه تحصیل ندهی اما هیچ کس درد ما را نمیدانست. در دبیرستان که بودم روزی به منزل یکی از دانشجویان همشهری و فامیل رفتم که دوست او که کارشناسی ارشد می خواند در حوزه ادبیات فارسی از من سوالاتی میپرسید، او در پایان به فامیل ما گفت درک او از ادبیات به اندازه یک دانشجوی فوق لیسانس است. هرچه بود ما ریاضی خواندیم و فیزیک بر جانمان نشست. با اخذ کارشناسی و معاف شدن از خدمت سربازی به علت کفالت به تهران رفتم تا شاید کاری بیابم که مقداری پول دستم را بگیرد. هنوز از ذهنم بیرون نرفته است که خانه یکی از فامیل نزدیک که سوپری داشتند و فرزندانش با علم و دانش میانه ای نداشتند، گفت باید سر چهارراه بایستی سیگار بفروشی و این حرف چنان قلب مرا زخم نمود که تا چند وقت پیش نمیتوانستم از دلم بیرون کنم. اما باز هم خدا کمک کرد و یکی از فامیل گفت این بنده خدا کسی را نداره به امام جماعت مسجد ... بگوییم شاید کاری ردیف شود و او طریقی شد تا من در شهری دیگر شاغل شوم. فقط برایم مهم بود که اندکی پول دستم بیاید و چندان به این که کم و زیاد است کاری نداشتم. شاغل شدم و گفتند یک ماه باید رایگان کارکنی به عنوان کارآموزی تا بعد تصمیم بگیریم و من با اشتیاق کار خود را شروع کردم و آنجا ماندگار شدم. استعدادم را می ستودند اما روح من با محیط صنعتی هماهنگ نبود اما تنها پسر خانواده بودن و شرایط مالی چاره ای جز این در اندیشه من نمی‌گذاشت. اعتقادات مذهبی و الزام به دوری از هرگونه ارتباط با نا محرم (که شاید تا پایان دوران کارشناسی حتی یک کلمه با نامحرم حرف نزدم) و در سفر به ...(کشور اروپایی) علیرغم همه شرایطی که وجود داشت حتی یکبار هم ... و چون در این امور بسیار حساس بودم. در دوران دبیرستان مشرب عرفایی و عزلت نشینی را شدید می پسندیدم به گونه ای که در زمان تحصیل در دانشگاه که با نهاد مقام معظم رهبری بیشتری در امور مذهبی از قبیل اقامه نماز و دعا و محافل مذهبی همکاری می نمودیم. در خوابگاه چند اتاق بود که در اختیار ما بود برای کارهای فرهنگی مذهبی... چه شبها که ساعتها در یکی از این اتاقها تنها می نشستم و نجوا میکردم و یک صندلی میگذاشتم برای او ... صدایش میزدم و با یادش دلخوش بودم گوشه نشینی محجوب بودم که در ... در دوران دانشگاه عزیزدلی از علما برایم دختری را جهت ازدواج معرفی کرد با این که ظاهرا شرایط همه مهیا بود، تنها به این دلیل که احساس نمودم به خاطر برخی مسایل والدینم اگر چه مخالف نیستند قلبا هم چندان تمایلی ندارند، فقط و فقط به خاطر این که خدای ناکرده قلب آنها از این موضوع دل آزرده گردد در یک اقدام بی سابقه به منزل آنها مراجعه با پدر و مادرش صحبت نمودم و موضوع را منتفی نمودم چون به دعای خیر والدین عقیده ای وصف ناپذیر دارم. بعدها با کمترین پول ازدواج نمودم، تقریبا پولی نداشتم آن قدر که با این که ازدواج ما در تهران بود، مراسم عقدمان را در مسجد گرفتیم. همسایه های همسرم یک مراسم گرفتند که من در آن شرکت نکردم چون به علت وضع مالی در شهرستان سر کار می‌رفتم. مراسم عروسی نیز مردها در مسجد و زنها در خانه یکی از همسایه ها برگزار شد. برای پول پیش خانه هم مرحوم پدر همسرم که مرا دوست می داشت از عده ای از نمازگزاران مسجد پول برای ما قرض نمود و ما این گونه زندگی خود را آغاز کردیم. بعدا به تهران آمدم و زندگی ادامه داشت، زندگی ما از نظر مالی تحت حمایت خانواده همسرم بود و من در وجودم احساس ...همیشه بود. حتی خانه ای که زندگی میکنیم، ارثیه همسرم می باشد و من همیشه احساسم اینه... همسرم از این که مواظبت دارم مال او مال او باشد دل خوش نیست اما من در تمام قلبم چیزی را متعلق به خودم نمی بینم. بعدا کارشناسی ارشد فقه و مبانی حقوق اسلامی خواندم اما همچنان در محیط صنعتی باقی ماندم. درد من این است احساس تنهایی احساس غربت، در محیط کار مرا دوست دارند و این بهانه ای است تا من کمترین کار را داشته باشم، آن قدر کم که حوصله ام سر میره، یا در حال مطالعه هستم و یا در حال خود دیوانه وار سو به ارض اقدس می‌کنم و سلامی ... گاهی دل به سوی عتبات می‌رود و خسته از گذران عمر ... اینک که پا در میانسالی نهاده ام اگرچه چهار فرزند و یک نوه روشنی بخش زندگی شده اند، غار تنهایی من بی چراغ حضور او افسرده است. کاش تکلیف معاش نبود تا خود را در غاری پنهان نموده با سوز دل عمر به سر می کردم و یا این که سرمست از می رضوی خود را به حریم سلطان سریر ارتضا دخیل می بستم و یا دیوانه وار در کوچه های کربلا به سمت قبه عشق سراز پا نمی شناختم. چه می شد هر شب زایری بینوا در قدمگاهش می‌شدم، چی میشد من غایب از محضرش را به حضور خود فرا می‌خواند، دلم تنگ است و من دیوانه ام، آیا دیوانگی را درمانی است؟ من اینجا تنهایم و درد من تنهایی من است. کجاست او که همه هست من است؟ دل به شوقش مستانه در رقص است و من فارغ از قضاوت ها در کلبه حقیر تنهایی خود می خزم و کلامم در لابلای تار و پود تنهایی در دریای عدم گم می‌شود و من قطره ای کوچک در اقیانوس بیکران آفرینش به مغناطیس وجودش در اعماق این اقیانوس باز هم دل در محبت سید الکونین و آل او از خود بیخودم.