باسلام. البته بهتر بود در مورد نحوه و انگيزه ي آغازين شروع دوستيتان و همچنين علت قطع ارتباطتان هم كمي توضيح مي داديد. نكته ي اول اينكه توجه داشته باشيد كه شما و دوستتان از لحاظ روانشناختي، در دو دوره ي تحولي متفاوت قرار داريد. يعني شما در دوره ي جواني و ايشان در دوره ي نوجواني. ايشان در دوره اي قرار دارند كه هنوز هويتشان به طور كامل شكل نگرفته و معيارهايشان در مورد امور مختلف، تثبيت نشده است. اگرچه يك نوجوان هيچگاه خودش اين موضوع را قبول ندارد. در واقع نوجواني يك دوره ي گذار است كه خيلي از رفتارهايي كه براي يك بزرگسال، نابهنجار محسوب مي شود براي نوجوان، به هنجار و عادي پنداشته مي شود. بنابراين مي توانيد بعضي از برخورد هاي ايشان را به پويايي هاي شخصيتي و هويتي خاص اين دوران نسبت دهيد. نكته ي دوم اينكه به نظر مي رسد كه شما هراقدامي را كه براي ترميم اين رابطه لازم بوده است انجام داده ايد. من نمي توانم به شما بگويم كه منتظر تداوم اين رابطه بمانيد يا آن را قطع كنيد؛ اين تصميمي است كه خودتان بايد بگيريد. زيرا من از كيفيت رابطه ي شما خبر ندارم. اما به عقيده ي بنده در اين سن، بهتر است روابط مطلوب و عميق و صميمي خود را به ايشان محدود ندانيد و در زمينه ي روابط صميمانه ي عميق، بيشتر روي افرادي سرمايه گذاري كنيد كه وضعيت هويتي و روانشناختي مشابه خودتان را دارند. يعني اينكه حداقل مثل خودتان در دوره ي جواني باشند و از لحاظ ويژگي هاي عمده ي شخصيتي به شما شباهت داشته باشند. و نكته ي آخر اينكه به عقيده ي بنده به عنوان يك روانشناس، اهميت عزت نفس شما در اين سن به مراتب بيشتر از شكل گيري مجدد چنين رابطه اي است. منظور من اين نيست كه حتماً رابطه را قطع كنيد ولي تا حدي براي ترميم رابطه اقدام نماييد كه به عزت نفستان خدشه اي وارد نشود.