باسلام. قبل از هرچیز شاید بهتر باشد راجع به این نکته که گفتید فکر می کنید خدا شما را به حال خودتان رها کرده صحبت کنم. مطمئن باشید که اگر خداوند مهربان شما را به حال خودتان رها کرده بود، هرگز دغدغه ی ترک گناه را نداشتید و هرگز به خاطر انجام گناهان، احساس گناه به این شدت نمی کردید. خداوند سریع الرضا است و توابین را دوست دارد. یعنی اگر شما هزار بار هم توبه شکسته باشید اما تصمیم قطعی برای ترک گناه گرفته باشید او برای بار هزار و یکم هم مشتاقانه پذیرای توبه ی شما خواهد بود و تمام گناهان گذشته ی شما را نادیده خواهد گرفت مگر حق الناس را. پس این کاملاً اشتباه است که به خاطر انجام یک اشتباه یا یک گناه که خودتان هم از انجام آن پشیمان هستید و قصد توبه دارید،‌ به کل شخصیت و وجودتان یک برچسب منفی بزنید. وقتی که به شخصیت خودتان برچسب یک آدم پلید و گناهکار را می زنید توبه ی واقعی، بسیار مشکل خواهد شد. اما وقتی که خود را یک بنده ی خدا بدانید که ممکن است تحت شرایطی مرتکب گناه شده باشد و در توبه، کاملاً به روی گشوده است، خیلی راحت تر می توانید گناه خود را ترک نمایید. در مورد اراده و انگیزه نیز باید به این نکته توجه داشته باشید که قدرت اراده برای تغییر، چیزی است که به طور تدریجی افزایش می یابد. همیشه به این نکته توجه داشته باشید که سنگ بزرگ، علامت نزدن است. یک تغییر سالم و پایدار، چیزی است که تدریجی ایجاد می شود و نه ناگهانی. مثلاً یک فرد کنکوری، که تاکنون فقط عادت داشته است که روزی یک ساعت درس بخواند، اگر بخواهد به یکباره روزی ده ساعت درس بخواند، مطمئناً خیلی زود، ناکام خواهد شد و احساس شکست و ضعف اراده خواهد کرد. اما اگر چنین فردی تصمیم بگیرد که روزی یک ساعت خود را تبدیل کند به روزی یک ساعت و نیم و سپس دو ساعت و ... به تدریج می تواند به هدف خود که ده ساعت مطالعه در روز بوده است، برسد و این ده ساعت را حفظ کند. در مورد شما هم این موضوع دقیقاً صدق می کند. در مورد هر هدفی سعی کنید به طور تدریجی به آن برسید و از خودتان انتظار نداشته باشید که راه صدساله را یک شبه طی کنید.