باسلام. این ها همگی نشانه های فیزیولوژویک (جسمانی) اضطراب هستند. اگر اضطراب فروکش کند این نشانه ها هم از بین می رود. اصلی ترین علت چنین اضطراب هایی افکار و خودگویی هایی است که ما در چنین موقعیت هایی در ذهنمان داریم. این یک اصل تایید شده ی علم روانشناسی است که هیجانات ما از جمله اضطراب و استرس، محصول مستقیم افکار ما هستند. یعنی اگر افکار ما حول محور نگرانی و ترس از موضوع خاصی باشد، هیجانمان هم اضطراب خواهد بود و به دنبال آن، نشانه های بدنی اضطراب را نشان خواهیم داد. اما اگر افکارمان را بتوانیم تعدیل کنیم و از نگرانی های افراطی دور نگه داریم، اضطراب هم در ما فروکش خواهد کرد و نشانه های بدنی آن ایجاد نخواهد شد. معمولاً افکاری که در اضطراب های اجتماعی مثل اضطراب شما نقش دارند، حول نگرانی شدید و افراطی از قضاوت منفی دیگران می چرخند. در چنین موقعیت هایی اگر کمی به افکار و خودگویی های خودتان دقت کنید، متوجه خواهید شد که افکارتان حول این باور می گردند که "باید نظر مثبت همه ی اطرافیانم را در این موقعیت جلب کنم" "وحشتناک است اگر در مورد عملکردم قضاوت منفی پیدا کنند" "حتماً در نظر همه به عنوان یک آدم دست و پا چلفتی و بی عرضه جلوه می کنم" و ... . این افکار، مستقیماً در شما ایجاد اضطراب کرده و در نتیجه نشانه های جسمانی اضطراب هم ظاهر می گردند. بنابراین بهترین و پایدارترین راه غلبه براضطراب و کاهش آن، در درجه ی نخست شناسایی و جنگیدن با این افکار است. یعنی باید در قبال این افکار، از موضع ضعف، خارج شوید و اعتبار و صحت آن ها را به چالش بکشید. مثلاً از خودتان بپرسید که براساس چه منطقی انتظار دارید که می توانید نظر مثبت همه ی اطرافیان را در همه ی موقعیت ها جلب کنید؟ کدام انسان را سراغ دارید که بتواند همیشه نظر مثبت همه را جلب کند؟ . براساس مبانی علم روانشناسی، به تعداد افراد روی کره ی زمین، شخصیت های متفاوت و مختلف وجود دارد و ارزیابی انسان ها از یکدیگر تا حد زیادی براساس شخصیت های خاص و منحصر به فرد خودشان است. بنابراین هرانسانی در هرموقعیتی هرچقدر هم که خوب و عالی رفتار کند، تایید عده ای از اطرفیان خود را دارد و تایید عده ای را هم ندارد. به علاوه ارزش شخصیتی یک انسان به یک عملکرد خاص در یک موقعیت نیست. این به هیچ وجه منطقی و واقع بینانه نیست که به خاطر نقص عملکرد در یک موقعیت، شخصیت و وجود خودمان را تحقیر کنیم و ناقص بدانیم. در نظر اکثر افراد هم چنین نگرشی ایجاد نمی شود. اما نگرانی افراطی مبتنی بر این نگرش که "اگر در فلان موقعیت، بد عمل کنم آدم بی ارزش و حقیری جلوه می کنم" منجر به اضطراب های شدیدی خواهد شد. به طور کلی مدیریت افکار، یکی از مهمترین و پیچیده ترین مهارت های روانشناختی است که نیاز به آموزش و تمرین مستمر دارد. بدین منظور شما را به مطالعه ی یک کتاب علمی و بسیار کاربردی در این زمینه که به زبان ساده ای هم نگارش شده است دعوت می کنم: "زندگی عاقلانه" تالیف دکتر آلبرت الیس و رابرت هارپر.