باسلام. احساس شما کاملاً‌ قابل درک است. شما در دوره ی سنی حساسی قرار دارید که نیاز روانشناختی مخصوص آن، نیاز به صمیمیت است. صمیمیت هم چیزی نیست که صرفاً‌ با روابط اجتماعی و بین فردی خوب، تحقق یابد. بلکه نیازمند داشتن چند دوست صمیمی و روابط صمیمانه ی عمیق است و اوج ارضای این نیاز هم در بافت ازدواج،‌ قابل تحقق خواهد بود. اینکه دیگران برای دوستی به شما رو می آورند یک فرصت طلایی است و پنجاه درصد مسیر شما را برای دستیابی به تحقق نیاز به صمیمیت، کوتاه می کند. اما باید توجه داشته باشید که یکی از مؤلفه های اساسی دوستی های صمیمانه، خودفاش سازی تدریجی است. یعنی به موازات گذشت زمان دوستی و افزایش تعاملات، دو طرف بیشتر راجع به خودشان، شخصیتشان و هرچیزی که مربوط به درونیاتشان است صحبت می کنند و عمق این صحبت ها را هردوطرف به تدریج بیشتر می کنند. تا زمانیکه این خودفاش سازی تدریجی شکل نگیرد، دوستی ها درحد سطحی باقی خواهد ماند و نیاز به صمیمیت شما را ارضا نخواهد کرد. البته به این نکته هم باید توجه داشته باشید که همه ی مسائل مخصوصاً‌ تمام رازهای مهم و مسائل زندگی گذشته نیز قابل بازگو کردن در بافت دوستی های صمیمانه نیستند. اگر شما در حال حاضر با مسائل خاصی روبه رو هستید که ذهن شما را مشغول کرده و ماهیت مسائل هم به گونه ای نیست که بتوانید در مورد آن ها با کسی صحبت کنید، می توانید این موضوعات را با یک مشاور یا روانشناس در میان بگذراید. اگر دانشگاه محل تحصیلات دارای مرکز مشاوره است، می توانید به یکی از مشاوران مرکز مشاوره ی دانشگاه، مراجعه نمایید.