باسلام. برادر گرامی از بیان سؤالتان متشکرم. مواردی را که در ادامه توضیح خواهم داد بر اساس برداشت شخصی اینجانب و البته بر گرفته از جدیدترین رویکردهای روانشناسی است. آنچه شما در بیشتر افراد به خصوص نوجوانان و جوانان مشاهده می کنید و از آن به عنوان عشق یاد می شود شامل یک احساس خوشایند است نه عشق و زمانی که این احساس خوشایند با غلبه میل جنسی همراه باشد از آن با عنوان هوس یاد می شود . اما عشق واقعی برخلاف هوس که تنها یک احساس زودگذر است یک عمل و رفتار می باشد ، به خاطر اینکه تفاوت این دو واژه و کارکردهای آن را بهتر متوجه شوید با ذکر یک مثال آن را برایتان توضیح می دهم. دقیقا احساسات ما چه خوشایند و چه ناخوشایند زودگذر و موقتی هستند دقیقا مثل ابرهایی که در آسمان قرار دارند . مثلا فرض کنید شما در کنکور قبول شده اید، ماشین مورد علاقه تان را خریده اید، یکی از عزیزانتان را از دست داده اید و ... همه این اتفاقات در شما احساساتی را به وجود می آورد که پایدار نیستند به این معنا که بعد از گذشت یک مدت چه احساس خوشحالی و یا ناراحتی برای شما عادی می شود و آن احساس داغ موقع اتفاق را ندارید. بسیاری از روابطی که به آن با عنوان عشق یاد می شود هم همین حالت را دارد یعنی تا زمانی که نیاز به صمیمت ارضا شود، همه چیز خوب پیش برود و ... افراد خود را عاشق تلقی می کنند اما به محض اینکه از طرف مقابل یک ناملایمتی یا چیری که مطابق میل است دیده شود دیگر آن احساس و هیجان اولیه وجود ندارد. به همین خاطر است که افراد به محض اینکه با گذشت زمان احساس شور و هیجان و تازگی رابطه شان خوابید و با واقعیات زندگی و تفاوت ها آشنا شدند احساس می کنند دیگر آن عشق اولیه وجود ندارد به همین خاطر است که اکثر روابطی که از آنها در ابتدا به عشق آتشین تعبیر می شود پس از گذشت یک سال به جدایی و حتی نفرت می انجامند زیرا فقط تا زمانی که احساس وجود دارد عشق را احساس می کنند اما نمی دانند که عشق یک عمل است. و واقعا همه می توانند به آن دست پیدا کنند به این معنا که لازم نیست حتما دو طرف اوقات خوشی را در کنار هم داشته باشند ، یا در اوج هیجان باشند تا بتوان آنها را عاشق دانست . در حالی که می دانیم در یک رابطه دو طرفه که شناخت کافی صورت گرفته باشد تفاوت ها به تدریج خود را نشان می دهند و احساساتی همچون ناراحتی، عصبانیت، خشم و حتی تنفر از طرف مقابل دیده می شود، این احساسات و افکار کاملا طبیعی هستند اما عاشق واقعی کسی است که با وجود این افکار و احساسات ناخوشایند همچنان به نیازهای طرف مقابل توجه کند و جدای از این تجربیات ذهنی و بدون آنکه گیر آنها بیفتد بتواند به نحوی برخورد کند که انگار او همان کسی است که همیشه به دنباشلش بوده است. این رفتار عشق واقعی است که می تواند رو به پیشرفت هم باشد. بله اگر کسی بتواند به این مهارت دست پیدا می کند می تواند رابطه اش را از هر سمتی به طرف عشق واقعی بکشاند.