ادای حق ماه مبارک رمضان

امام صادق علیه السلام فرمودند:

صَومُ شَهرِ رَمَضانَ فَرضٌ فی کُلِّ عامٍ، وأدنى ما یَتِمُّ بِهِ فَرضُ صَومِهِ: العَزیمَةُ مِن قَلبِ المُؤمِنِ عَلى صَومِهِ بِنِیَّةٍ صادِقَةٍ، وتَرکُ الأَکلِ وَالشُّربِ وَالنِّکاحِ فی نَهارِهِ کُلِّهِ، وأن یَجمَعَ فی صَومِهِ التَّوَقِّیَ لِجَمیعِ جَوارِحِهِ وکَفَّها عَن مَحارِمِ اللّهِ رَبِّهِ مُتَقَرِّبا بِذلِکَ کُلِّهِ إلَیهِ؛ فَإِذا فَعَلَ ذلِکَ کانَ مُؤَدِّیا لِفَرضِهِ.

روزه ماه رمضان، در هر سال، واجب است و کمترین چیزهایى که وجوب روزه اش با آنها به کمال مى رسد، تصمیم قلبى مومن است (که آن را با نیّت راست، روزه بدارد) و در تمام روز، خوردن و آشامیدن و آمیزش را ترک کند و در روزه اش تلاش خود را در نگهدارى همه اعضایش از حرام هاى الهى قرار دهد و با همه اینها به خداوند، تقرّب بجوید. پس اگر چنین کند، واجبِ این ماه را ادا کرده است.

بحار الانوار: ج ۹۶ ص ۲۹۴