محمد حسن صالح علیشاه گنابادی

(1386 -1308 ق)، صوفى، شاعر و نیكوكار. در بیدخت گناباد به دنیا آمد و نزد استادان آنجا به تحصیل ادبیات فارسى پرداخت. بعد نزد پدر و جد خود كسب فضایل صورى و معنوى نمود و مدتى نیز در اصفهان تحصیل كرد. پس از تحصیلات صورى، نزد پدر علوم معنوى و روحى را فرا گرفت و به ریاضیات مشغول شد. در 1329 ق از جانب پدر به صالح علیشاه ملقب گردید و پس از فوت پدر جانشین وى و قطب سلسله‏ى نعمت‏اللهى شد و در بیدخت گناباد خراسان مقیم گردید. صالح علیشاه نوه‏ى حاج ملا سلطان محمد، معروف به سلطان علیشاه، بود. از آثار خیریه وى: احداث قنات صالحیه، و نیز آب انبار بزرگ و رختشوى خانه و غیره كه به همت و مساعى وى در بیدخت ساخته شده است. از آثار قلمى وى «پند صالح»؛ «نامه‏هاى صالح» مى‏باشند.