روى او را خانــه و كاشانه نيست مرغ بال و پر شكسته فكر باغ و لانه نيست گـــــر اسير روى اويى نيست شو پروانه شو پاى‏بنـــد ملك هستى در خور پروانه نيست مى‏گســــاران را دل از عالم بريدن شيوه است آنكه...

به روى من درِ ميخانه بــاز كن از درس و بحث و زهد و ريا بى‏نياز كن تــــارى ز زلفِ خم خم خود در رهم بنــه فارغ ز علـم و مسجد و درس و نماز كن داوود وار نغمــــه زنـــــــان ساغــــرى بيار غــافــــل...

دل بگسلد از هر دو جهان درويش است آنكـــــه بگــــذشت ز پيـــدا و نهان درويش است خـــــــــرقه و خانقه از مذهب رندان دور است آنكــــه دورى كند از ايــــــن و از آن درويش است نيست درويش كــــــــــــه...

آيـــد آن روز كــــه خــــاك سر كويش باشم تــــرك جـــان كرده و آشفته رويَش باشم ســـــــاغر روح‏فـــــــزا از كــــف لطفش گيرم غافل از هر دو جهان بسته مويش باشم ســـر نهــم بر قدمش بوسه زنان تا...

در ميخـــــانه به روى همــــــــــــــه باز است هنوز ***** سينــــــه سوخته در سوز و گـــداز است هنوز بى نيازى است در اين مستى و بيهوشى عشق ***** درِ هستــــى زدن از روى نيــــــــاز است هنوز چـــــــاره...

لذت عشق تو را جز عاشق محـــزون نداند رنج لذت‏بخش هجران را بجز مجنــون نداند تا نگشتى كوهـــكن شيرينى هجران ندانى نــــاز پـــــرورده ره آورد دل پر خــــون نداند خسرو از شيرينى شيرين نيابد رنگ و...

دل كـه آشفته روى تو نبـــــاشد دل نيست آنكـــــــــه ديوانه خال تو نشد عاقل نيست مستــــى عاشق دلباخته از باده تــــوست بجــز اين مستيم از عمر دگر حاصل نيست عشق روى تــــــــو دريـــن باديه افكنــــد...

دامن مى زند بر آتش جانـــم، حبيب است آنكـــه روز افزون نمـــايد درد من، آن خود طبيب است آنچه روح افزاست جام باده از دست نگار است نى مدرّس، نى مــربّى، نى‏حكيم و نى خطيب است سرّ عشقم، رمز دردم در...

زد دوست كه راز دل او پيدا شد پيش رنـــــــــدان خرابــات چسان رسوا شد خـــــواستم راز دلم پيش خودم باشد و بس در ميخـــــــــانه گشـودند و چنين غوغا شد ســــــــــر خُم را بگشاييد كه يار آمده است...

چه افراشته شد در دو جهان پرچم عشق آدم و جنّ و مَلَك مانــده به پيچ و خم عشق عــــرشيان نـــــــالـــــه و فرياد كنان در ره يار قدسيان بر سر و بر سينه زنان از غم عشق عـــــــاشقـــــــــان از در...