الحلیم به معنی کسی است که شتاب نمی کند در عقوبت کسانی که نافرمانی او می کنند با وجود قدرت او بر عقوبت و کسی است که عفو می فرماید از گناهان با قدرت بر انتقام.

العلیم به معنی دانای بر همه ی سرائر و مطّلع بر همه ی ضمائر است و "ماکان و ما یکون" بر او پوشیده نیست و علم او به اشیا پیش از خلق آنها چون علم اوست به آنها بعد از خلق آنها.

الحکیم به معنی دانایی است که افعال او محکم و مُتقَن و صادره از روی حکمت باشد و هیچ کس را نرسد که فعلی از افعال او را چون و چرا کند

الحی به معنی زنده ای است که مردن و فنا بر او راه نیافته و راه نخواهد یافت و زندگی او از خود اوست و مُدرِک است به ذات خود و تمامی مُدرَکات، تحت ادراک اوست

الباطن آن کسی که هیچ عقل و فهمی ادراک کنه ذات او نکند و مداومت بر این اسم برای اطلاع از اسرار مکنونه مفید است،

الظاهر کسی است که آیات ربوبیّت وآثار قدرت او در همه ی عوالم آفاق و انفس هویدا و نمایان است؛

الاکرم "شیخ صدوق"(ره) فرموده است این اسم به معنای «کریم» است یعنی صاحب صفت کرم و درگذرنده ی جرمها و تقصیرهای بنی آدم و مداومت بر این اسم موجب برآمدن مقاصد دنیا و آخرت و حصول عزّت و کرامت است

الباری به معنای خلق کننده و آفریننده خلایق است و به معنی آفریننده ی بنی آدم از خاک نیز استعمال شده است.

البدیع به معنی "مُبدِع" است یعنی پدیدآورنده ی کائنات از پیش خود بدون آن که ملاحظه ی مثالی و اندازه کرده باشد، بلکه ایجاد فرموده است آنها را از روی حکمت بالغه و قدرت کامله.

الباقی به معنی پاینده ی ازلی و ابدی است که هرگز فنا در او راه نیابد و هرگز مسبوق به عدم نبوده است یعنی واجب لذاته است