گل آيد از چمن گويى كه يار آنجا بود در بـــــــاغ جشنى دلپسند از يـــــــاد او بر پا بود بـــر هر ديارى بگذرى بر هر گروهى بنگرى با صــــــد زبان با صد بيان در ذكـــــر او غوغــا بود آن سرو دل آراى...

هــــــواى دوست، اى جان دلم، جــانى ندارم دردمنـــدم، عــــاشقم، بى دوست درمانى ندارم آتشـــــى از عشق در جانم فكندى، خـــوش فكندى مـــن كــــه جـــــز عشق تو آغازى و پايانى ندارم عشـــق آوردم...

دست آن شيخ ببوسيـــــد كه تكفيرم كرد محتسب را بنوازيــــــــد كــــــــــــه زنجيرم كرد معتكف گشتــم از اين پس به در پير مغان كه به يك جرعه مى از هر دو جهان سيرم كرد آب كوثر نخــــــــــــــورم...

تــــو آدم‏زاده هستى «عَلّم اَلاَسما» چه شد «قابَ قَوْسينت» كجا رفته است «اَوْ اَدْنى» چه شد بـــــر فـــــــــراز دار فـــــــــرياد «اَنَا الحق» مى‏زنى مــــــدّعىِ حــــــــق طلب! اِنيّت و اِنّـــــا...

در غم عشقت فتــــــادم كاشكى درمان نبــــودى من سر و سامان نجويم كاشكى سامان نبودى زاده اسمـــــــــــاء را با جَنّةُ الْمَأوى چـــه كــــارى در چــــمِ فردوس مى ماندم اگر شيطان نبودى از مَلَك...

روزى به سـر كوى توام منزل بود كــــه در آن شـــــــادى و اندوه مـــراد دل بود كـــــــاش از حلقـه زلفت گرهى در كف بود كه گـــــــره بـــــازكن عقـــــده هـر مشكل بود دوش كـــز هجر تو دلْ حالت ظلمتكده...

جهــــان دل ديوانه من است در شمع عشق سوخته، پروانه من است گيسوى يــار دام دل عاشقان اوست خــــــال سياه پشت لبش دانه من است غوغاى عـــــــاشقان رخ غمّاز دلبران

زلفت به كنارى زن و رخسارگشا تا جهان محو شود، خرقه كشد سوى فنا بسر كوى تو اى قبله دل! راهى نيست ورنه هــــرگز نشـــــوم راهــى وادىّ «مِنا» از صفـــاى گل روى تو هر آنكس برخورد بَـــــــركَند دل...

را رهـــــا كنيد در اين رنج بى‏حساب بــــــــــا قلب پاره پاره و با سينه‏اى كباب عمرى گذشت در غم هجران روى دوست مــــــــــرغم درون آتش و ماهى برون آب حــــالى نشد نصيبم از اين رنج و زندگى پيــــرى...

كجا پا بنهى حسن وى آنجا پيداست هــــركجــــــــا سر بنهى سجده‏گه آن زيباست همـــــــه سرگشتـــــه آن زلف چليپاى ويند در غم هجــر رُخش اين همه شور و غوغاست جملــــه خوبــــان برِ حُسن تو سجود آوردند...