اشاره: آدلر و بارنت سعی در شناسایی ویژگی های اصلی همبودهای امنیتی و نقش آن ها در بیان «انتظارات قابل اعتماد در مورد تغییر مسالمت آمیز» میان دولت ها و جوامع دارند.

اشاره: سندهولتس روابط بین الملل را نوعی نظام اجتماعی می داند که بر اساس قواعد و نهادها تعریف می شود. روندهای جهانی شدن به تقاضا برای قواعد جدیدی دامن می زند که باید بر مناسبات

اشاره: کیئن و نای بحث خودشان را حول ابعاد اصلی دگرگونی سیاست جهان به ویژه تأثیر فناوری های جدید متمرکز می سازند. این دو به ویژه تأثیرات «انقلاب اطلاعات» و این که

اشاره: کِک و سیکینک بر اساس اندیشه های اخلاقی و ارزش های اصولی، شبکه های فرامرزی هواداری را به عنوان ویژگی کلیدی جهانی مشخص می سازند که در آن مناسبات فرامرزی رو به رشد است.

اشاره: بارنت و فینه مور برخلاف روش شناسی خردباورانه (مثلاً) موراوچیک رویکردی برسازانه اختیار می کنند. این بدان معنی است که تأکید آنان بر این است که چگونه سازمان های بین المللی

اشاره: مارکس و همکارانش برای روند همگرایی اروپا دو مدل ارائه می کنند: مدل «دولت محور» که بر اساس آن همگرایی اروپا با استقلال عمل دولت های ملی تعارضی ندارد و آنچه این روند

اشاره: موراوچیک چارچوبی «خردباورانه» برای همکاری بین المللی پیشنهاد می کند که بر اساس آن دولت ها در تعقیب اولویت های خودشان رفتاری خردمندانه دارند. بر اساس این مدل

اشاره: آیکنبری قصد تبیین جان سختی مناسبات همکارانه، پایدار و به هم وابسته موجود میان ایالات متحد و همپیمانان اصلی اش را، به ویژه پس از پایان جنگ سرد، دارد و این کار را با نگاه

اشاره: شاو روی این تکیه می کند که روند جهانی شدن چگونه سرشت و فعالیت های دولت را دگرگون کرده است. او «دولت غربی» را که در آمریکای شمالی، ژاپن و استرالیا و

اشاره: بابیت مدعی است محاسبات راهبردی رایج طی آنچه خودش «جنگ طولانی» می نامد و از 1914 تا 1989 به درازا کشید اکنون زاید شده است، زیرا دولت ها دیگر با تهدیدات