«کانون‌های فرهنگی هنری مساجد» یکی از فضاهای اقماری مساجد است که از اوایل دهه‌ی 70 بدین سو، پیرامون برخی مساجد خصوصاً مساجد کلان شهرها بوجود آمد. پشتوانه‌ی سیاستی و حقوقی این کانون‌ها به

«خانه‌ی محله» به یکی از کانون‌های متأخر ارتباطات عمومی و فعالیت اجتماعی شهروندان محله‌های شهری تبدیل شده است.

«آستان قدس رضوی»، از معتبرترین برندهای فرهنگی جهان است. بهره‌مندی از بیست میلیون «زائر مخاطب» سالیانه که مدام در حال افزایش است. تنوع حداکثری مخاطبان که رنگین کمانی هزاررنگ را حول حرم شکل می‌دهد و

«شرکت‌های دانش‌بنیان» از کالبدهای جدید و پیشرفته‌ی فعالیت تولیدی در کشور است که با هدف پیوند نهاد دانشگاه به نهاد صنعت، طراحی و حمایت شده است. اگر جمعی از استادان و دانشجویان نوآور، ناظر به یکی از

سازمان نظام مهندسی، سازمان نظام پزشکی، سازمان نظام دامپزشکی، سازمان نظام پرستاری، سازمان نظام مشاوره و وران شناسی و... هر کدام متولّی اداره و تنظیم مناسبات صنفی در حیطه‌ی مربوط به حرفه‌ی خود

اگر در قرن نوزدهم و یا حرکاتی هنری چون امپرسیونیسم، فوویسم و اکسپرسیونیسم، بدن به موضوعی اساسی برای مجادله‌های هنری تبدیل شد، در حوزه علوم این موضوع در چهارچوب‌های بسته و نفوذناپذیر آناتومی،

پیش از هر چیز باید بر این نکته تأکید کرد که هر دو مفهوم یعنی «ملت» و «ملی‌گرایی» که ما به واژگان اروپایی آنها یعنی «nation» و «nationalism» اشاره داریم، مفاهیمی از ریشه لاتین به معنی «زایش»

در پاسخ به این پرسش می‌توان نخست به تعریف فرهنگ به گونه کلاسیک آن یعنی به صورتی که ادوارد برنت تایلر، انسان‌شناس معروف بریتانیایی آن را مطرح کرده است، بازگشت: تایلر فرهنگ را مجموعه‌ای از

بحث در باره تفاوت‌های دو جنس در دوره‌ای طولانی یعنی از سالهای پس از جنگ جهانی دوم تا دهه 1990، دست کم تحت تأثیر دو چهره بسیار مهم یعنی بتی فریدن (1963) در ایالات متحده و سیمون دوبووار در

بیشتر مطالعات تاریخی و باستان‌شناسی نشان می‌دهند که سازمان‌دهی‌های اجتماعی، پس از گذار انسان از مرحله جماعت‌های کوچکی که «دسته» (1) نامیده می‌شدند و شامل صرفاً یک خانواده بزرگ یا چند خانواده محدود