برداشت عمومی مردم از اصطلاح آخرالزّمان، مترادف با ملاحم و فتن است؛ مجموعه‌ای از جنگ‌ها، آشوب‌ها و فتنه‌های فراگیر. آنها، مجموعه وقایع و حوادثی را که در ظرف زمانی آخرالزمان

علاّمه طباطبایی ذیل بعضی از آیات، پس از مطرح کردن تفسیر عقلی خود، با توجه به روایات متناسب، مواردی از علائم ظهور را از باب جری(1) تطبیق بر آن آیات، منطبق می کند؛

قرآن و روایات متواتره اسلام و کتاب‌های مقدس آسمانی و نوشته‌های گروهی از مدعیان نبوت، به زبان‌های گوناگون و تعبیرات مختلف، بشریت را به یک آینده درخشان و

از هنگامی که پیامبر عظیم الشّان ما(ص) مسئله ظهور منجی آخرالزّمان را مطرح کردند، ذهن مسلمانان همواره با مسئله ظهور منجی عجین بوده است.

بیش از دو هزار نشانه برای فرج، ظهور و رستاخیر در کتب حدیثی نقل شده که می‏توان آنها را به چهار دسته تقسیم نمود:

از خواب بیدار شد ... پیشانی‌اش خیس عرق شده بود. از جا بلند شد و زیر نور ماه به حیاط رفت و کوزه آب را برداشت، چند جرعه آب خورد، نفس

گقتنی است که خداوند هرگز نعمتی را از بندگان خود نمی گیرد مگر آن که خود چنین عقوبتی را فراهم نمایند. هم چنین زمانی که موانع نزول

مهدویت علاوه بر اینکه سنتی مبتنی بر گذشته و چشم اندازی درباره آینده به شمار می رود، راهبردی در زمان حال در مواجهه با مسائل و

در زمینه ای که مدرنیته در سودای تحقق تمدنی عاری از دین بوده و در آرزوی جهانی ساختن پروژه ناتمام خود، عرصه را بر هر سنت دینی و حتی ملی و محلی تنگ کرده،

وضعیت کنونی چاپ و نشر کتاب درباره مهدویت بیش از آنچه تصور شود آشفته است. از جمله ویژگی های کتاب های مرتبط با حوزه مهدویت،