روزي خوش و هوايي دلکش بود. مرغان بر درختان باغ سلطنتي کوزکو نغمه خواني مي کردند، ليکن در اين روز زيبا و آرام فاجعه اي در شرف وقوع بود.

هنوز هم در دهکده هايي که در دامنه هاي پر شيب کوه هاي آند قرار دارند، پيرزنان افسانه ي اينکا ري ساحر را نقل مي کنند. اين افسانه چندان کهنه و قديمي است که کسي نمي داند در چه زماني و در کجا پديد آمده است....

در دوران طلايي تاريخ اينکاها، در دره اي ميان کوه هاي آند، دهکده ي کوچک و آبادي بود به نام ايتائو که ساکنانش از بام تا شام به کار و کوشش کشور انگشت نما بود و مردمانش نمونه و مظهر کار و کوشش شمرده مي شدند.

امپراتور هوايناکاپاک، که لقبش «کبير» بود، مرزهاي کشور خويش را بسيار دورتر از کوئيتو برده بود. همه ي ساکنان سرزمين پهناوري که از دشت هاي آمازون تا کرانه هاي اقيانوس آرام کشيده شده بود، از او در بيم و هراس...

امپراتور پير و بيمار حکومت را به بزرگان کشور سپرده بود و از اين روي هنگامي که شاهزاده يوپانکي، که هنوز در عنفوان جواني بود، از طرف پيران و ريش سفيدان براي پيکار با شانکا ها برگزيده شد پرتوي تازه بر

اين واقعه در زماني اتفاق افتاده است که رشته کوه هاي آند جايگاه خدايان بود و به نام آنان خوانده مي شد.

در يکي از افسانه هاي سرزمين کولا آمده است که در زمان هايي بسيار دور و فراموش شده، پيامبري به نام توناپا در کرانه ي درياچه ي تي تي کاکا به سر مي برد که گاه معجزه مي کرد.

هزاران سال پيش از زمان ما، هزاران سالي که از شماره بيرون است، روز و شب با هم در آشتي و سازگاري بسيار به سر مي بردند، زيرا در آن زمان ماه و خورشيد برادر و خواهر بودند.

نامزد تخت و تاج در تالار پرستشگاه به انتظار ورود روحاني بزرگ ايستاده بود. اينکامانکوکاپاک تازه درگذشته بود. او پس از سلطنتي طولاني امپراتوري خود را به فرزندش سينکي روکا باز گذاشته بود.

پيشترها، بسي پيشتر از زمان ما، ويراکوشا، خداي اينکاها، جهان تيره و تاري را که تازه از آفرينش آن فراغت يافته بود، بدقت نگريستن گرفت.