شاید اغراق نباشد که بگوییم، این روزها گم نخواهید شد، اگر موقعیت یاب یا «جی پی اس» داشته باشید. برای آنها که اهل طبیعت گردی یا کوه نوردی در مناطق خاص و بکر هستند،

سکوت کنید، اینجا پر از آرامش است؛ قرن هاست که ساکنان« لزور» روزها و شب هایشان را آرام پشت سر می گذارند و مهمان تازه ای نباید آسودگی شان را برهم بزند. لزور با وجود آنکه

از پله ها که پایین بروی، هیاهوی بازار هم فروکش می کند. از هشتی گچ بری شده که بگذری، ایوان روبه رو و کتیبه ای کاشی اش را می بینی و کمی بعد، صدای شرشر آرام آب

امامزاده روستا آن قدر محبوب مردم روستا و ساکنان آبادی های همسایه بود که کم کم اسم روستا هم تغییر کرد. کسی نمی داند که دقیقاً از چه زمانی «زیارت» جای اسم

بعد از زمین لرزه 7 سال پیش بود که غار «زرین رود» دهان باز کرد و روستاییان محلی کشف کردند. از همان اول، این چاله ای که از زمین سر در آورده بود، به «دودزا» معروف شد؛

هوا که گرم می شود، آب تنی پر طرفدارترین تفریح می شود و ساحل دریای خزر در شمال ایران در دسترس ترین انتخاب. حالا اگر در کنار این دریای تابستانی بتوان سبزی جنگل را هم

گرمای تابستان جان می دهد برای رفتن زیر یک آبشار خنک تا هم گرما از سر بیرون رود و هم روح و جان آدمی زنده شود. از این گردشگاه های خنک در ایران کم نیست، به لطف بلندای

کوه های بلند غرب دریای خزر که راه عبور رطوبت را به مناطق غربی تر بسته اند، اقلیمی را در حاشیه باریکی از این دریا در منطقه کوچکی از استان های گیلان و اردبیل شکل داده اند

روزگاری اینجا، « چالشتُر»، مرکز چهارمحال بود. هرچند قاجارها که روی کار آمدند، خان ها و کلانترهای آنجا را برکنار کردند و مرکز را به شهرکرد منتقل کردند، اما برای قدیمی ها،

شاید اگر همین 120 سال قبل شاهزاده« حاجی محمد میرزا» بعد از اتمام تحصیلاتش در فرنگ، راهی هندوستان نشده بود، به این زودی ها نوشیدن چای سیاه در ایران این طور همه گیر نمی شد.