در میان متفکران علوم اجتماعی چند دهه ی اخیر شاید هیچ کس را نتوان از لحاظ میزان نفوذ و تأثیرگذاری بر مجموعه ی شاخه های این حوزه و از لحاظ فراتر رفتن و نفوذ بر سایر حوزه های علمی، با پیر بوردیو مقایسه کرد.

مجموع حوادثی که در طول دهه ی 50 روی دادند یعنی مرگ استالین، افشای جنایات او، شورش های ضد شوروی در اروپای شرقی، سبب شدند که مارکسیسم غربی هرچه بیشتر بر فاصله ی خود با مارکسیسم شوروی و چین بیفزاید و

انسان شناسی مارکسیستی یکی از شاخه های نسبتاً جدید انسان شناسی فرهنگی است که از دهه ی 60 قرن بیستم مطرح شد. این انسان شناسی انطباق زیادی با انسان شناسی اقتصادی و مطالعات افریقایی داشته است و مهم ترین

پس از کنار رفتن دو شخصیت بنیان گذار انسان شناسی اجتماعی، یعنی برونیسلاو مالینوفسکی و رادکلیف - براون، شاگردان این دو استاد سرنوشت انسان شناسی را در بریتانیا به دست گرفتند. این نسل از انسان شناسان تقریباً

انسان شناسی نمادین و تفسیری گرایشی است که از اواخر دهه ی 60 و اوایل دهه ی 70 عمدتاً درون انسان شناسی فرهنگی امریکا به وجود آمد و به طور کلی از این باور حرکت می کند که فرهنگ مجموعه ای از معانی است که از

هر چند در مباحث جدید گاه انسان شناسی دینی را جزئی از انسان شناسی نمادین و تفسیری قرار می دهند و نظریه پردازان شاخه ی اخیر نیز بسیار به پدیده ای دینی می پردازند، اما از لحاظ تاریخ انسان شناسی و فرایند شکل...

انسان شناسی شناختی، که پیش از این به شناخت شناسی مردمی معروف بود، ‌یکی از شاخه های جدید انسان شناسی فرهنگی است که عمر آن به زحمت به دهه ی 50 قرن بیستم می رسد. این شاخه از انسان شناسی، فرهنگ را

انسان شناسی فمینیستی یکی از شاخه های انسان شناسی فرهنگی است که از دهه ی 70 قرن بیستم برجستگی زیادی یافت و ادبیات گسترده ای را به خود اختصاص داد. این شاخه که امروز در حال تبدیل شدن به انسان شناسی

ماتریالیسم فرهنگی نظریه ای است که بر اساس آن جوامع انسانی نظام هایی اجتماعی- فرهنگی به شمار می آیند که شناخت آن ها پیش از هر چیز باید از خلال محصولات مادی آن ها و شرایط مادی که در آن زندگی می کنند، انجام

محیط شناسی فرهنگی که با نام های دیگری چون «نوتطورگرایی» و«انسان شناسی محیط شناختی» نیز شناخته می شود، شاخه ای از نظریه ی انسان شناسی است که بر رابطه ی میان انسان و جوامع انسانی با محیط و تحول