در قرآن کریم واژه‌هایی وجود دارند که معنای آنها در طی قرون محل بحث و موضوع کاوش بوده و چه بسا اتفاق نظری میان لغویان و مفسران در معنای آن وجود نداشته است. این واژه‌ها در اصطلاح عالمان علوم قرآنی به

یکی از رخدادهایی که در ترجمه می‌توان با آن مواجه شد، جابجایی میان مفهوم و مصداق در انتقال از زبان مبدأ به زبان مقصد است؛ در حالی که متن مبدأ از یک مفهوم کلی سخن می‌گوید، متن مقصد آن را به مصداقی از

مسئله قراءات همواره در طول تاریخ علوم قرآنی، یکی از مسائل مطرح در این حوزه بوده و افزون بر تأثیر گسترده‌ای که بر روخوانی قرآن کریم دارد، دست کم در برخی از موارد اختلاف قرائت، معنا را نیز تحت تأثیر

زبان‌شناسان از مکاتب مختلف به هنگام سخن درباره معنا، به رابطه میان معنا و فرهنگ توجه کرده‌اند و از این میان برخی از مکاتب مانند مکتب زبان‌شناسی بُن به بنیانگذاری لئو وایسگربر،

مبحث روابط معنایی با رابطه شمول معنایی که نخستین و مهم‌ترین رابطه معنایی است، در سنت منطق و اصول در معارف اسلامی، عموم و خصوص مطلق خوانده شده است؛ معناشناسان به معنای اخص زیرشمول و

در میان صدها ترجمه که از قرآن کریم به زبان‌های مختلف وجود دارد، تنوعی بسیار گسترده در تعلقات دینی مترجمان دیده می‌شود و پر واضح است که تا چه حد این تعلقات دینی می‌توانند در روند ترجمه مؤثر باشد؛ به

در مباحثات جدلی پیرامون ترجمه قرآن، سابقه این مسأله به عصر حیات رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و صحابه بازگردانده شده است، اما به هر روی به نظر می‌رسد پس از فتوح سرزمین‌های غیر عربی،

نباید از خاطر دور داشت که قرآن کریم در میان مکتب مقدس ادیان، دارای ویژگی‌هایی است که آن را از دیگران متمایز می‌سازد و بخشی از آن ویژگی‌ها ارتباط مستقیمی به مباحث ترجمه می‌یابد. البته باور اسلامی به اینکه

در سنت‌های ترجمانی بنیادینی در فضای یک زبان، زبان مشترک بین پیروان دو دین نیست و هدف تنها معرفی یک متن مقدس به پیروان دینِ غیر است که عموماً با دیدگاه انتقادی نیز همراه است. طیفی از نمونه‌ها از این

یکی از بهترین نمونه‌ها برای سنت‌های ترجمانی بین دو دین درون یک فضای زبانی، رابطه میان ترگوم و پشیطا است؛ ترگوم ترجمه‌ای کهن و مشهور از عهد عتیق به زبان آرامی است که توسط یهودیان صورت گرفته