بی‌قرار تؤام و در دل تنگم گِله‌هاست<br /> آه! بی‌تاب شدن عادت کم حوصله‌هاست<br /> مثل عکس رُخ مهتاب که افتاده در آب<br /> در دلم هستی و بین من و تو فاصله‌هاست

کسی می آید از یک راه دور آهسته آهسته<br /> شبی هم می کند زینجا عبور آهسته آهسته<br /> غبار غربت از رخسار غمگین دور می سازد<br /> و ما را می کند غرق سرور آهسته آهسته<br />

زمین دلتنگ و مهدى بیقرار است‏<br /> فلک شیدا، پریشان روزگار است‏<br /> دلا، آدینه شد، دلبر نیامد<br /> غروب انتظارم سرنیامد

خوب من! با هم قراری داشتیم آدینه‌ها<br /> سال‌ها طرح نمی‌آیی به دفتر می‌کشم<br /> من به قربان قدم‌هایت، تو برگرد و ببین<br /> جای قربانی گلویم را به خنجر می‌کشم<br /> قصة پرواز تو در آسمان پیچیده است<br...

امشب از مفهوم مستی جرعه‌ای سر می‌کشم<br /> فکر دیدار تو را تا مرز باور می‌کشم<br /> ای نگاهت سبز، ای سرچشمة آیینه‌ها<br /> گر بیایی با تو از پاییزها پر می‌کشم

در هجوم رنگ های بی تپش باز آینه<br /> می شود سنگ صبور و سر پناه چشم ما<br /> هر شب آدینه، همراه توسل می رویم<br /> تا دیار شوق، تنها وعدگاه چشم ما

خسته ایم از این همه تصویرهای نانجیب<br /> چیست، آیا چیست ای آبی، گناه چشم ما؟<br /> گوش کن! ندبه غریبانه شکایت می کند<br /> آی باران! کی می آیی دادخواه چشم ما؟

باز می آید صدای پای آه چشم ما<br /> صد افق راز است آن سوی نگاه چشم ما<br /> از نگاه آینه یک روز جاری می شوی<br /> تا بگیری دست های بی پناه چشم ما

زمان نشسته کناری به انتظار شکفتن<br /> کجاست آن که بیاید پر از بهار شکفتن؟<br /> تمام وسعت باران! زمین بدون تو پژمرد!<br /> جهان دوباره بروید به اعتبار شکفتن<br />

در ذهن انگشتان من بوی حضورت می وزد<br /> احساس درکت خوب من! تا بیکران روییده است<br /> از چهره آئینه ها پاییز پیری می چکد<br /> اما ز میلاد جهان عشقت جوان روییده است<br />