گرچه تا غارت این باغ نماند است بسی بوی گل می وزد از خیمه خاموش کسی چه شکوهی است در این خیمه که صد قافله دل می نوازند به امید رسیدن، جرسی دامن خیمه به بالا بزن ای گل که دلم جز پرستاری درد تو ندارد هوسی

برعهد بزرگ خود وفا کرد عمو نامرد تمام کوفیان، مرد عمو یک جرعه نگاه تو عطش را کافی است من آب نمی خواهم ، برگرد عمو!

آه اگر دست های عاشق سرو، درهجوم خزان نمی افتاد صبرآغوش بی ادامه نبود..، ماه از آسمان نمی افتاد بعداز آن دست های شهرآشوب، آبرویی برای آب نماند کاش ساقی دوباره بر می گشت تا شراب از دهان نمی افتاد

همه مجنون رخ لیلایند محو آن سلسله ی زیبایند دسته دسته سوی دلبر آیند تا که سر بر کف پایش سایند ساقی از جام وفا می ریخت از خم عشق پیاپی می ریخت موسم عیش و طرب باز آمد

بر در دروازه‏ ى حاجات دل تا سحرم مست مناجات دل راز و نیاز دل ما ذکر دوست نیست کسى هر آنچه باشد از اوست دست طلب به سوى او روز و شام مسئلت از غیر جمالش حرام

اى دل امشب خرّمى اى دیده با شادى قرینى شادیت اى دیده زان باشد که با دل همنشینى دیده و دل در غم و شادى هم آوازند باهم منعکس بینى غم و شادى به دل گرنیک بینى این دو را فرمانروا عقل است و عقل امروز گوید

شمع مى خندد وشوق رخ جانان دارد شمع از اشک و، گل از ژاله شود زیباتر شمع مى خندد ومى گرید وشاد است وغمین نور شادى همه آمیخته با هاله غم شمع نور ازلى قلب همایون نبى است این چه رازى است خدایا که محمد امشب

منم مظلومه‌‏اى محنت کشیده ز هجران پدر غربت کشیده گذشته چهارده سال از غریبى نبردم از رخ بابا نصیبى شدم پیر از غم باب الحوائج که بودم همدم باب الحوائج کسى طاقت ندارد من بگویم ز درد دل، ز بُغض در گلویم