این مقاله با نگاهی چندبعدی به بررسی ابعاد فقهی، اخلاقی، اجتماعی و پزشکی اهدای عضو می‌پردازد و راهکارهایی برای ترویج این فرهنگ نیکو ارائه می‌دهد.

رعایت اخلاق اسلامی امری است که در برخورد با افراد مختلف لازم و ضروری است از جمله برای پزشکان محترم. بخشی ازآرامش بیمار وابسته به اخلاق و روش برخورد پزشک با اوست.

اگر بدانیم یا احتمال بدهیم بیمار در اثر برخى عوامل مانند سرطان به زودى خواهد مرد، آیا مجازیم براى افزایش طول عمر او از شیوه هاى درمانى پرخطر و پرعارضه، مانند شیمى درمانى، استفاده نماییم؟

اگر پزشک نسخه را نادرست نوشت و در نتیجه صدمه ای به بیمار وارد شد، آیا پزشک مسؤول عوارض و خسارات وارده است؟

در مواردی که به علل غیرمربوط به کار پزشک (مثل اختلال در دستگاه ها و رفتن برق و ...) به بیمار لطمه ای وارد می شود، ضامن کیست؟

برخى از افراد عادى در امر پزشکى دخالت و قرص، آمپول یا دارویى را براى مریض توصیه مىنمایند. در صورتى که این امر منجر به مرگ یا آسیب جسمى شود، آیا آنها ضامن هستند؟

در مراکز آموزشی به دلیل کمی مهارت دستیاران و دانشجویان، عوارض و خطراتی متوجه جان بیمار میگردد، آیا دستیار ضامن است یا پزشک و استادیار مربوطه؟

اگر با تجویز دارو، بیمار حساسیت پیدا کرده و دچار عوارض شدید یا مرگ شود، آیا پزشک معالج مسئولیتی خواهد داشت؟

در مواردی برای درمان بیمار، پزشک ناچار به ایراد لطمهای دیگر به بیمار می شود. مثلاً برای احیای قلب بیمار سکته کرده، ماساژ می دهد که منجر به شکستن دنده ها می شود، آیا در موارد فوق پزشک ضامن است؟

در صورتی که فتوای مراجع با عملکرد بعضی از بیمارستان های آموزشی یا آزمایشگاه ها مطابق نباشد، تکلیف دانشجویانی که موظف به اجرای دستور اساتید و پزشکان در امر معاینه اند، چیست؟