از دهه 1920 استودیوهای فیلم سازی دنیا، شروع کردند به ساختن موجودات خیالی و هیولاهای وحشت ناک؛ البته نه فقط هیولاهای عروسکی. بلکه گاهی هنرپیشه‌هایی مثل «بوریس کارلوف»، «بلالوگوسی»، «کلودرینز»، «لان

یکی از چالش‌های مهم در حوزه چهره‌پردازی، تبدیل بازیگران جوان به شخصیت‌های سال‌خورده است. در روش‌های سنتی چهره‌پردازی برای این کار از پروتز و موادی استفاده می‌کنند و روی صورت هنرپیشه قرار می‌گیرد و می‌توان...

فیلم مستند در دوره‌ی معاصر، خواه در عرصه‌ی نظر و خواه در عرصه‌ی عمل، با پرسش‏هایی مواجه شده است كه اصولاً مشروعیت قالب مستند را محل تردید قرار داده‏اند؛ این پرسش‌ها محصول نظریه‌های پندارگرایانه/ نامگرایانه‌ای...

مفهوم خیال‌ورزی، كه ژان لاكان آن را طرح و شرح كرده و كریستین متز برای صورت بندی این رأی كه سینما نوعی «دال خیالی» است، از آن سود جسته است، از مفاهیمی است كه بدون آن نظریه‏های بازنمایی مبتنی بر

جهان داستان جهانِ كلی نظام رویدادهاست، یعنی چارچوب زمانی - مكانی این جهان و متعلقات آن و شخصیت‌هایی كه در آن به سر می‌برند و در چارچوب آن به كنش و واكنش می‌پردازند.

از مفاهیم غیرضروری كه در نظریه‌های فیلم مطرح شده است مفهوم نظام رویدادهاست. این اصطلاح را اول بار دیوید بُردوِل در نظریه‌ی نقد فیلم مطرح می‌سازد و از آن برای تدوین نظریه‌ی هنجارها، خواه هنجارهای بیرونی...

نظریه‌های فمینیستی فیلم نیز از همان الگوی نظریه های فیلم معاصر پیروی كرده‌اند و از مفاهیمی سود جسته‌اند كه در چارچوب پندارگرایی/ نامگرایی می‌گنجد. كایا سیلورمن در مقاله‌ای به نام «عینیت زدایی از صدای زنان»...

در نظریه‌های فیلم معاصر اشكالات وجودشناختی و معرفت شناختیی وجود دارد كه از بنیادهای نظری آنها، یعنی نامگرایی و پندارگرایی، منشأ می‌گیرند.

ژان لوئی بُدری در سال 1974 مقاله‌ای نوشت به نام «تأثیرات ایدئولوژیك دستگاه سینما»؛ این مقاله بر سیر تحول نظریه‌ی فیلم تأثیری عظیم برجای گذاشته است. بُدری برای دفاع از نظر خود درباره‌ی ماهیتِ دستگاه سینما...

نظریه‌ها و نقدهای سینمای معاصر از معرفت شناسی پندارگرا سخت تأثیر پذیرفته‌اند. نقدهایی كه بر آثار نگیسا اُشیما نوشته‌اند نمونه‌ی بارز نقدهایی است كه از دل نظریه‌های پندارگرا برمی‏آید (و ما در جای خود به...