بیش از دو هزار سال پیش، ارسطو، فیلسوف برجسته یونانی، «استبداد» را بر اساس یک پارادیم سیاسی، «هنری ایرانی» می‌دانست و بردگی را بر اساسی پارادیمی بیولوژیک، «امری طبیعی»؛ چنان که می‌گفت: «پس

واژه نوکیسگان را می‌توان به جای واژه بسیار رایج فرانسوی nouveaux riches (ثروتمندان جدید) به کار برد که امروزه در بسیای از زبان‌ها به همین صورت به کار می‌رود؛ واژه‌ای که به ویژه پس از فروپاشی

پیش از هر چیز باید به این نکته توجه داشت که مفهوم به طور عام بعد از جنگ جهانی دوم مطرح شد؛ یعنی زمانی که از یک سو جهان تخریب شده بود و باید موضوع سازندگی در رأس همه مسائل قرار می‌گرفت و از

مفهوم «اصالت»، در ریشه‌های لاتین و یونانی خود کاملاً نشان می‌دهد که با چه معنایی رو به رو هستیم؛ پدیده مورد نظر، پدیده‌ای «آفریده» یا «ابداع شده» است، یعنی خود سرآغاز و منشأ است و نه ریشه گرفته و برون‌...

از اشکال انسداد اندیشه و کنش اجتماعی، یکی هم آن است که به جای تأمل و تفکری که بتواند راه به چیزی و کاری بگشاید، دو مسیر انحرافی را پیش بگیریم: یکی آنکه روی به سوی نوعی سطحی‌‌نگری خود شیفته بیاوریم

رشته «مطالعات فرهنگی» چند سال است که در میان رشته‌های علوم اجتماعی درکشور ما مطرح و با سرعتی شاید بیش از اندازه رشد کرده است. شتاب‌زدگی این رشد، خود رابطه‌ای منطقی را با شیوه ظهور و ابهام

رابطه علم و قدرت، رابطه‌ای است به قدمت ظهور نخستین اشکال تمرکز و انباشت خشونت در قالب‌های نهادینه و حتی اگر بحث خود را به شکلی گسترده‌تر مطرح کنیم پیش از نهادینه شدن خشونت. یعنی از حدود چهار

در گذشته‌ای نه چندان دور، پزشکان، بسیار گران‌قدر بودند و پزشکی یکی از مشاغلی بود که بیشترین احترام را در سلسله مراتب شغلی در کشور ما و در سراسر جهان ایجاد می‌کرد. بسیاری از خانواده‌های نخبه و در

در اندیشه ایران باستان، یکی از بزرگ‌ترین دیوها یا شیاطین، «دروغ» بود و مردمان و حتی پادشاهان بیشترین هراس را از این پدیده اهریمنی داشتند و بر آن بودند که همچون خشک‌سالی و جنگ می‌‎تواند سرزمین آنها و

زیباشناسی همواره به گونه‌ای، خودآگاهانه یا ناخودآگاهانه، دعوی استعلایی بودن داشته است: یونانیان «عصر طلایی» بر آن بودند که زیبایی‌های هندسی، زیبایی خدایان‌شان و الگوهایی قابل اندازه‌گیری و ترسیم و تقلید...