آن چه در این بخش، مورد استناد است گفتاری از هشام به نقل کشّی است. کشّی در گزارشی از عمر بن یزید سایری (عموی هشام) در موضوع نحوه تشرّف هشام به

هشام بن حکم، از برجسته‌ترین و تأثیرگذارترین علمای شیعی در قرن دوم هجری است؛ قرنی که از یک سو، محلّ تلاقی و تصادم آرا و افکار مختلف بوده و

همه افعال انسان در تکلیف و تشریع خداوند، به واجب، حرام، مستحب، مکروه و مباح قابل تقسیم است که در ارتباط با اختیار انسان است. قضا و قدر به این معنا،

یعنی او با نوع عمل خود، نوع حزن را مشخص می‌نماید. اگر فرد با از دست دادن مطلوب خود، بی‌تاب و بی قرار گردد و فراتر از آن حدودی که شریعت مجاز شمرده است،

حزن و افسردگی در روح و نفس انسان، می‌تواند مانعی در مسیر حرکت و پیشرفت دنیوی و سلوک اخروی فرد باشد. از این رو، باید برای از بین بردن آن تدبیری اندیشید.

در بعضی از روایات، مصادیقی از احادیث صعب و مستصعب ذکر شدهاند که توجّه به خصوصیات این مصادیق می‌تواند فهم صحیح از این دو عبارت را منجر شود:

امیر مؤّمنان علی علیه السلام می‌فرماید:هجرت بر کسی تحقّق پیدا نکند جز به شناسائی حجّت در روی زمین، بلکه هر کس حجّت خدا را شناخت و

در میان روایات اهل بیت، روایاتی وجود دارد که با این عنوان «احادیث ائمّه، صعب و مستصعب هستند» مطرح شدهاند و محدّثان شیعه در کتب خود این روایات را با اسناد و

به امام صادق علیه السلام عرض کردم: کاری را اراده کرده و از خدا هم طلب خیر کردهام، امّا به نظر قطعی نمی‌رسم که آن را انجام دهم یا ترک کنم. (حال چه کنم؟) حضرت فرمود:

یکی از بهترین راههای میان‌بر برای رسیدن به خدا، دوستی با اولیا و دوستان اوست؛ زیرا از این طریق، شخص سعی میکند صفات او را در خود ایجاد کند تا شاید به