پارس، استانی که خاستگاه دولت نوین ساسانیان بود، در آستانه سده سوم میلادی شهرت پیشین خود را از دست داده بود. تخت جمشید پایتخت دولت هخامنشیان که لشکریان اسکندر

پس از انقراض سلسله شاهنشاهی هخامنشی به دست اسکندر مقدونی، جانشینان او یعنی سلوکیان مدت هشتاد سال بر قسمت عمده ای از ایران سلطنت داشتند. (پیرنیا 1356: 140)

بنا به گفته گیرشمن قتل «اردشیر سوم»، صفحه شطرنج سیاست جهان را، در زمانی که نیروی جدید مقدونیه، دست به بازی می یازید، واژگون کرد. در مقابل ایران، که پادشاه

از دیرباز ساختار اجتماعی ایران مبتنی بر سلسله مراتبی بود که کوچک ترین واحد آن را خانواده تشکیل می داد [15] رئیس خانواده را (زنتو بخته) می نامیدند. چند خانواده

هخامنشیان به یکی از قبایل متعدد آریایی تعلق داشتند که در مهاجرت بزرگ اقوام آریایی، به نَجد [1] ایران روی آوردند. برخی از آنان در ایران متمرکز شده، و عده ای به سوی

حبیب لوی معتقد است که هر یهودی پاک سرشت با دلبستگی ذاتی که به سرزمین ایسرائل دارد، در میدان امیال و آرزوهای شخصی یک صهیونیست است(1) و در ادامه می گوید:

در مورد شادروان دکتر لوی تنها می توانم بگویم که او یک صهیونیست به جهان آمد، مانند یک صهیونیست زندگی کرد و روز چهاردهم دسامبر 1984 به نام یک صهیونیست چشم از جهان

در مورد شادروان دکتر لوی تنها می توانم بگویم که او یک صهیونیست به جهان آمد، مانند یک صهیونیست زندگی کرد و روز چهاردهم دسامبر 1984 به نام یک صهیونیست چشم از جهان

جای بسی شگفتی است که در گستره ی یک زمان طولانی سکونت یهودیان در ایران زمین، یهودیان آن سرزمین، جز در یک یا دو مورد، چیزی از خود که بتوان آن را

استعمار انگلیس آن گاه که توانست به دست دولت تزار و شاه وابسته به آن دولت، از خطر ریشه ای پیشوایان سرسخت و سازش ناپذیر نهضت مشروطه برهد و آنان را از مردم