تعیین جایگاه هر موجود، فرع بر تبیین ماهیت و هویت آن موجود است؛ به این معنا که تا هویت یک شیء شناخته نشود، جایگاه آن شیء در نظام هستی روشن نخواهد شد و اگر ماهیت چیزی شناخته شد، جایگاهش نیز خود به خود

روح انسانی نشأت گرفته از منشا ازلی و روح خدایی است و از آنجا که این سر منشأ در نهاد همه بشر دمیده شده و فطرت تغییر ناپذیر انسان، در روح همه انسان ها یکسان قرار داده شده است، این پرسش مطرح می شود که آیا...

فطرت و طبیعت، هر دو از قوای روحی انسان اند؛ با این تفاوت که فطرت، نحوه هستی روح بلند انسانی است و مرتبه وجودی آن، نسبت به طبیعت بالاتر است، و طبیعت نیروهای تدبیری روح انسان است که عهده دار امور طبیعی بدن

انسان متألّه که در سایه تعلیم قرآن کریم به انسانیت دست یافته، از وضعیت روشنی بهره مند است و در همه امور حیات خود می تواند با شفّافیت تمام سخن بگوید. او می داند از کجا آمده است و به کجا می رود. نیز رابطه...

بی شک، همه علوم رایج، چه آن ها که از حیث نظری متوجه انسان است و چه آن ها که به لحاظ کاربردی و عملی معطوف به آدمی است، بر انسان شناسی استوار است؛ یعنی بدون معرفت و شناخت انسان، نه علوم انسانی با رشته های

انسان اجمال همه عالم است؛ به گونه ای که اگر او را شرح دهیم، هم ملکوت مجرّد و هم مُلک مادی را داراست: ملکوت وجود انسان، روح الهی و فطرت خداخواهی اوست و مُلک وجود او همان طبیعت و بدن خاکی. این گونه است که

موجودات عالم خلقت همگی یک جنبه دارند؛ بعضی از آن ها مانند فرشتگان و مجردّات، تنها جنبه فراطبیعی دارند و برخی دیگر، مانند موجودات عالم ماده، تنها جنبه طبیعی بودن؛ اما خدا انسان را از دو جنبه طبیعی و فراطبیعی...

قرآن کریم سیر انسان را «صیرورت»، معرفی کرده است. تفاوت صیرورت با سیر این است که سیر به معنای حرکت است که در همه اجرام زمینی و آسمانی وجود دارد. اما صیرورت، یعنی تحوّل و شدن و از نوعی به نوع دیگر، و از

در مسئله هدف خلقت دو بحث کلی مطرح است: یکی هدف خالق و دیگری هدف مخلوق. لازم توضیح اینکه بسیاری معانی و صفاتی که درباره مخلوقات به کار می بریم، درباره خدای سبحان نیز به کار می رود؛ لیکن این استعمال، به

در کتب عقلی آمده است که ذکورت و انوثت به ماده مربوط است؛ نه صورت، و چون شیئیت هر چیزی را صورت آن تشکیل می دهد، مذکر و مؤنث بودن اشیا در فعلیت و شیئیت آن ها دخیل نیست.