مفهوم حقوق بین المللی که در چارچوب پدیده ی جدید «جامعه‌ی جهانی دولت‌ها» شکل گرفت، از سوی حقوق دانان بین المللی، به خصوص ریچارد فالک و آنتونیو کاسه سه، «مدل وستفالی» نامیده شده است.

پادشاه مطلقه در رأس نظام جدیدی از فرمانروایی قرار داشت که مرتبة متمرکزتر شده، و به دعوی قدرت برتر و تقسیم ناپذیر متصل شده بود

طی قرن‌های پس از تجزیه ی امپراتوری روم، «اروپا» شاهد شکل گیری یک جامعه‌ی امپراتوری دیگر نبود، هر چند دائما مشغول جنگ بود و در معرض هجوم های خارجی نیز قرار داشت.

فعالان روشنگری از کاربرد اصطلاح «جامعه» اکراه نداشتند، ولی کمتر به تعریف آنچه از این کلمه در نظر داشتند می‌پرداختند.

محقق جامعه باید تمایزی را که میان فعالیت و کشمکش قائل می‌شود، در مورد سایر اشکال تجربه‌ی اجتماعی نیز قائل شود؛ و همه‌ی اینها را در جست وجوی داوری اخلاقی و سیاست عمومی معقول انجام دهد.

مردان روشنگری، مانند نسل‌های فراوان مردان اروپایی پیش از خود، از فضایل خانه‌داری زنان نیز تمجید می‌کردند، و سخت بر این عقیده بودند که پاکدامنی والاترین فضیلت زنان است، و هیچ توجهی به این معیار دوگانه‌ی...

سیاست مداران امپراتوری، خود را با کشمکش و توطئه در میان گروه‌ها و طبقات مسلط و مراکز شهری محلی مشغول می‌کردند

زنان در هر رابطه‌ای، و در مدیریت هر کلیسا و حکومتی وارد می‌شوند و هیچ مردی که مشمول لطف و عنایت آنان قرار نگرفته باشد، نمی تواند انتظار موفقیت داشته باشد

قدرت عمده‌ی رقیب نظام فئودالی قرون وسطا و شبکه‌ی شهری، خود کلیسای کاتولیک بود.

مونتسکیو بر این باور است که قوانینی در طبیعت وجود دارند که می توان آنها را در مورد همه‌ی مردم به کار بست، زیرا از «از سرشت وجود ما» استخراج شده‌اند.