زبان‌ها همواره در حال تغییر هستند. گرایش غالب در زبان‌ها این است که واحدهای زبانی به تدریج دستوری‌تر می‌شوند. طی فرایند دستوری‌شدگی، کلمات معنای قاموسی خود را از دست می‌دهند و نقش دستوری پیدا

مطابقه رابطه‌ای دستوری است که ناظر بر هماهنگی خصوصیات معنایی و صوری یک عنصر با خصوصیات صوری عنصر دیگر است. در مطابقه مفاهیمی چون کنترل کننده، هدف، نشانه‌ی مطابقه، حوزه‌ی مطابقه،

در این مقاله، ‌بر آنیم تا تأثیرات احتمالی عربی را بر نظام واجی فارسی نو و گونه‌های محلی آن بررسی نماییم. یکی از ملاک‌های مهم ما برای انواع

تجارت، خرید و فروش کالا و خدمات است. محصولاتی که مبادله می‌شوند، اقلامی مانند مواد غذایی، دستگاه‌هایی برای کار با آنها یا پوشاک را شامل می‌شوند که مردم خود پرورش داده یا تولید می‌کنند. خدمات مواردی

ضمایر از جمله کلمات نقشی هستند که جایگزین اسم می‌شوند. دستورنویسان به طور سنتی ضمایر را جزء طبقه‌ای بسته می‌دانند که اعضای آن کم یا زیاد نمی‌شود. شواهد موجود نشان‌دهنده‌ی آن است که استفاده از اصطلاح

واژه‌بست‌ها اجزائی دستوری هستند که به لحاظ رفتار دستوری حد واسط کلمات آزاد و وند‌ها (ی تصریفی) به شمار می‌روند. به عبارتی، واژه‌بست‌ها از جهاتی به کلمات و از جهاتی دیگر به وند‌ها شباهت دارند. واژه‌بست‌ها،

در فارسی نوف جزء «می-» متحمل تغییرات نقشی و صوری فراوانی شده است. ابتدا این جزء با صورت «همی» یک کلمه‌ آزاد بوده و در این کاربرد نقش قید را داشته است. با دستوری‌شدگی همی، این جزء با سایش آوایی

تکواژ مقید «بـ» در قرون متقدم هجری با انواع متنوعی از افعال به کار می‌رفته است. علاوه بر این، در این دوران جایگاه «بـ» در فعل ثابت نیست. همین مشخصه‌های صرفی باعث می‌شود این جزء را در این زمان

در دستورهای فارسی بر خلاف مقوله‌های دستوری «زمان» و «وجه»، به مقوله‌ی مهم «نمود» توجه کمتری شده است. طبق تعریف، کلیه‌ی امکانات دستوری (با منشأ فعلی) که برای رمز‌گذاری زمان نمود و وجهیّت در

در زبان‌ها از راه کارهای مختلفی برای پیوند دادن بند‌های هم‌پایه استفاده می‌شود. گاهی تنها معنا و کاربردشناسی ناظر بر ارتباط دو بند است، ولی در اکثر مواقع کلمات ربط میان‌بندی هستند که موجب ارتباط دو بند...