به كابين دل ما سرنشيني تو اوج پركشيدن از زميني تويي صياد دلهاي مسافر امير لشگر فتح المبيني

پرواز شد بهونه قصه ي عاشقونه يه علمه پرنده جاشون تو آسمونه يكي خبرنگاره يك تو كار تصوير يك قصه نويسه عكاسه اون يكي شير يكي خبر رسونه يكي قلم به دسته يكي يه دنيا تصوير تو دوربينش نشسته

وحوش و جن و انسان گريه مي كرد گل و خار بيابان گريه مي كرد يقيناً گفته اند بر بسمل عشق تمام عرش يزدان گريه مي كرد

پنجره ای به جز شهود و کشف برای ورود به حقیقت اشیا و یا تماشای حقایق وجود، وجود دارد که آن را «شناخت» نامیده اند. هرچند که شناخت، خود محیط بر شهود است، یعنی کشف و شهود هم در نهایت منجر به نوعی شناخت خواهد...

گلم...، جز شعر پائيزي ندارم كه من حرف دل انگيزي ندارم زبانم دست خالي آمد اينجا؟! ببخشيدم اگر چيزي ندارم

كه مرا كرده است بنده خويش به من آن كس كه داد حرفي ياد در جهاني كه آكنده است به بلند و پست و سخت و سست آنكه ات افكند به راه درست پدر و مادر و معلم توست

خداوندا چه سخته مشكل مو هميشه مشكلي شد حاصل مو سپيدي نيست در وضعيت مو هميشه سرخ آژير دل مو گل سرخ پر از عطر بهارم به صحرا آبشار چشمه سارم

هزاران آرزو در سينه دارم چو آئينه دلي بي كينه دارم دلم را گرچه بشكستي وليكن تو را در خاطر ديرينه دارم

حرفي ندارم جز آه كوتاه فرسنگ ها بود اين يك قدمگاه كن ناله خاموش فريادرس نيست درس كريميست نجوا با چاه شبنم دچار عينك غم شد گل من كلام عشق در هم شد گل من

دوباره بحث مردم داغ داغه غم پائيز و انديشه ز باغه خود هر باغبان مي داند اين را حديث يك كلاغ و چل كلاغه