The current route :

زبدة البيان و ديگر تفاسير فقهي اهل سنت
تفسيرهاي فقهي، قديمي ترين تفسيرهاي موضوعي هستند که آيات احکام را در هر موضوعي گردآوري کرده اند و از خلال آن ها حکم هر موضوعي استخراج و تفريع شده است. گرچه حکم ديني و فقهي شامل احکام اعتقادي و اخلاقي نيز...

سيماي کلامي تفسير تبيان
تفسير تبيان، تأليف ابوجعفر محمد بن حسن طوسي ( 460-385 ه ق ) هم چون ديگر آثار اصولي، فقهي، حديثي و کلامي او صفحه زريني در تاريخ فرهنگ قرآني تشيع گشوده است.

پژوهشي درباره ي تفسير قمي
تفسير علي بن ابراهيم قمي ( متوفاي بعد از 307 ) بدون شک يکي از معروف ترين مصادر تفسيري اماميه به شمار مي آيد. لااقل، در پنج قرن اخير، کمتر تفسيري سراغ داريم که تمام يا قسمت اعظم اين تفسير را در خود جاي...

مکتب عقل در تفسير
در قرن چهاردهم هجري، مفسراني ظهور کردند که در تفسير قرآن، پيرو مکتب عقل بودند و آيات قرآني را به شيوه ي خاصي تبيين نمودند. در ميان معجزات پيامبر اکرم (صلي الله عليه و آله و سلم) تنها به اعجاز قرآن، اعتقاد...

بحثي درباره تفسير التبيان
درصدد نيستيم در اين مقال درباره ي مقام و عظمت علمي او سخن بگوييم (1) بلکه تنها درباره ي تفسير تبيان شيخ طوسي، که يکي از مفاخر آثار شيعه، در زمينه ي تفسير با توجه به مسائل کلامي است، سخن خواهيم گفت.

نکته هاي بلاغي در تفسير طبري (2)
سرانجام طبري ذيل آيه مزبور از ابن عباس چنين روايت کرده است: « فإنّه وجد عندها الفاکهة الغضّة حين لا توجد الفاکهة عند أحد فکان زکريا يقول: يا مريم أنّي لک هذا » ؟!

نکته هاي بلاغي در تفسير طبري (1)
در پيدايش و تدوين بلاغت عربي، عوامل گوناگوني هم چون: شعرِ شاعران عرب جاهلي، نظم و نثر سده هاي اوليه ي هجري، بحث و جدال متکلمان اسلامي، لغت دانان و نحويان، کتاب هاي ارسطو و مفسران قرآن مؤثر بوده است.

اهل بيت رسالت در تفسير طبري
قبل از هر چيز بايد يادآوري کنم که هدف از نگارش اين مقاله اين بود که روشن شود طبري هم مانند بسياري ديگر از علماي اهل تسنن حاضر نبوده فضايل اهل بيت (عليهم السّلام) طهارت را با بي طرفي کامل در کتاب هاي خود...

تفسير ابن ماهيار
تفسيرهاي قرآن کريم، انواع گوناگون دارد که يکي از آن ها تفسير روايي است. مقصود از تفسير روايي يا روايتي تفسيرهايي است که مؤلف، در ذيل هر آيه از قرآن، فقط به يادکردن روايات رسيده از معصومين اکتفا مي کند...

تفسير عياشي و مؤلف آن
نام و کنيه او ابونضر محمد بن مسعود بن محمد بن عياش، معروف به عياشي است. ابن نديم و شيخ طوسي او را از بني تميم، و نجاشي وي را سلمي، و هر سه او را سمرقندي و يا اهل سمرقند معرفي کرده اند.