تَعَّبُدی، (= تعبداً) اصطلاحی است اصولی منسوب به تعبد و تعبد به معنای عبادت و طاعت و خشوع و خضوع می‌باشد. تعبدی یعنی از روی تعبد و بدون چون و چرا پذیرفتن امر شرعی. اصولیین متأخر این اصطلاح را در

تعارض دعوی، (= تعارض در دعوی)، در اصطلاح فقها و در کتاب قضاء در موردی استعمال می‌شود که دو نفر نسبت به ملکی ادعای مالکیت کنند، این مسأله دارای صور مختلف و گوناگونی است و فقهای شیعه

از اصطلاحات اصول فقه امامیه، تعارض در لغت به معنای تماثل و تشابه میان دو چیز آمده است، لیکن در اصطلاح اصولیین چندین تعریف برای آن شده است. قدر مشترک تعاریف این است که: فرض و تصور وجود دو

در اصطلاح اصول فقه در الفاظ، دو ناحیه‌ی اساسی وجود دارد: ناحیه‌ی وضع، ناحیه‌ی استعمال و در هر یک از این دو ناحیه ممکن است تعارض پدید آید، و اصولیین به منظور رفع حیرت، به هنگام تعارض، راه‌حلهائی

اصطلاح اصول فقه، تعادل به معنای همانند و همسان بودن دو چیز و تراجیح به معنای برتری دادن است. در اصطلاح علم اصول فقه، تعادل و تراجیح و یا تعادل و ترجیح، عنوان فصلی است که درباره‌ی تعادل روایات، از

تطفیف، یعنی کم فروشی کردن،‌ نقص در وزن و کیل (پیمانه) در لغت طف به معنای طرف و جانب آمده است، و مقدار کمی را که از طرف یک شیء جدا شود طف نامند، و به همین جهت طبرسی در مجمع البیان چنین گفته

یکی از کتاب‌های جامع، موجز و معتبری که در مَقتل سیدالشهدا (علیه‌السلام) نوشته شده، و مطالب آن از روایات صحیح و تواریخ معتبر نقل شده است، کتاب نفس‌المهموم نوشته‌ی محدث خبیر، حاج شیخ عباس قمی

یکی از مسائل مطرح در زمینه معاد، بحث از این است که آیا معاد جسمانی است یا روحانی؟ متفکران مسلمان با توجه به گرایش‌های فکری که داشته‌اند در این موضوع دیدگاه‌هایی مطرح کرده‌اند؛ آنچه در این مقاله مورد

یکی از شریف‌ترین بخش‌های فلسفه اسلامی، مباحث نفس و روح آدمی است، زیرا تمام مباحث دیگر یا مقدمه علمی برای شناخت نفس و یا غایت شناخت نفس هستی مباحث الهیات بالمعنی الاعم (بحث وجود و ماهیت،

امکان و معنای اخلاق پزشکی اسلامی: برای کسانی که مبانی اخلاق‌شان «امر الهی» است، سخن گفتن از اخلاق دینی امری ساده است؛ چرا که تمامی ملاک‌های اخلاقی به فرمان الهی بازمی‌گردد (ریچلر، 1387، ص