زیبایی فقط صفات و ظواهر که حواس هنرمند را متأثر می سازد، نیست؛ بلکه منظوراز زیبایی عمیق‌تر و معنوی‌تری است که از نظام و هماهنگی اجزا ناشی شده و تنها عقل و فهم محض می تواند آن را ادراک نماید.

معنای «سعادت، مطلق است» این است که حقیقت و طبیعتی که سبب سعادت یک فرد است، سبب سعادت همه افراد است، نه اینکه همان فردی از آن حقیقت که سبب سعادت یک فرد انسان است، حتما باید سبب سعادت همه افراد بشود.

کمال مطلوبی که چیز زیبا برای آن آفریده شده است و به طور تکوینی بدان سو حرکت می‌کند، و کمال مطلوبی که مقصود بیننده است.

راستی و امانت و درستی و عفاف و تقوا و حیا و مروت و جود و کرم و عدالت، به همین دلیل زیباست، و دروغ و خیانت و شهوت پرستی و بی بندوباری و بی شرمی و نامردی و بخل و امساک و ستم، به همین دلیل نازیبا و منفور...

جمال و بها و زینت در هر موجودی به این است که برترین وجود ممکن درباره او اعطا شده باشد و به کمالات ممکن وجودی نایل شود.

اگرچه همگان با خاصیت «زیبا» آشنا هستند، ولی مفهوم «زیبایی» (Beauty) تعریف ناپذیر به نظر می رسد.

از آنجاکه سعادت، مطلوب نهایی انسانها در تمام فرهنگها بوده، کمال مطلوب الهی نیز به شمار می آید، مناسب است همان را معنای کمال مطلوب برای تعریف زیبایی در نظر آوریم.

با توجه به حسن و قبح ذاتی افعال، کار فی حدذاته زیباست و روح انسانی به تبع کارش زیبا می شود؛ ولی اگر اخلاق و آداب اسلامی را برای پرورش روح بدانیم، خود روح زیبا می شود.

زیبایی معنوی، در صورتی است که درک زیبایی، از راه نفس قدسی انسان باشد که در عمق و شعور باطن او قرار دارد

تعریف زیبایی بسیار دشوار است؛ زیرا تعریفی نمی توان یافت یا ارائه داد که خدشه پذیر نباشد.