با مرگ ابوثابت مرینی، پس از چندی کشمکش، نخست عمویش علی، فرزند سلطان ابویعقوب ملقب به رزیکه بر تخت سلطنت مرینی نشست، اما صاحب حل و عقد ابوالربیع، برادر سلطان در گذشته را که

حضور مستمر ابویعقوب مرینی در مغرب میانه و دوری از فاس، مرکز حکومت، نه تنها اوضاع اندلس را به مخاطره انداخت، بلکه شهرهای ساحلی و جنوبی دور را نیز دستخوش ناآرامی بسیار کرد و جانشینان

ابویوسف مرینی در حالی در جزیره الخضراء اندلس درگذشت که فرزند و ولیعهدش ابویعقوب یوسف در نزدیکی‌های فاس به سر می‌برد و چون خبر بیماری پدر را شنید، بی‌درنگ خود را بر بالین او رساند

پس از استیلای مسیحیان بر شهرهای جنوبی اندلس، آنها با عبرت‌گیری از شکست‌های پیشین، تصمیم گرفتند تا به جای رویارویی مستقیم با سپاهیان مسلمان در خارج شهرها، با اندوختن مقادیر قابل توجهی آب

به سال 681ق. در دربار قشتاله اختلاف افتاد و سانچو، فرزند آلفونسوی حکیم علیه تاج و تخت پدر شورید و پادشاه مخلوع چاره را در استمداد از سلطان مرینی دانست

یکی از آخرین بازماندگان خاندان‌های مسلمان اندلس، بنی‌احمر، حاکمان غرناطه بودند که با درگذشت محمدبن احمر، بنیانگذار این سلسله به سال 671ق. فرزندش ابوعبدالله محمد، ملقب به فقیه (حک:

قتل سعید، رهبر موحدون، به سال 646ق. به یک باره شیرازه لشکریان آنها را از هم گسیخت و اگرچه بقیةالسیف آنها با عبدالله، فرزند وی به خلافت بیعت کردند، ولی دیگر هرگز حکومت موحدی نتوانست در

ابوسعید عثمان بن عبدالحق، ملقب به «ادرغال»- معادل بربری «اعور» عربی و به معنی یک چشم است- بلافاصله پس از قتل پدر در جنگ با عرب‌های ریاح، به جانشینی وی برگزیده شد

مرینیان که به کوماط بن مرین نسب می‌برند، از بطون بربران زناته بودند که به همراه دیگر شعب مختلف آن به صورت اتحادیه‌های قبیله‌ای عمدتاً در مناطق صحرایی مغرب زندگی می‌کردند. آنان که اغلب