الا ساقي مستان ولايت بهار بي زمستان ولايت از آن جامي که دادي کربلا را به نوشان اين خراب مبتلا را چنان مستم کن از يکتا پرستي که از آهم بسوزد کل هستي

اى اصل قديم و عقل اَقدم وى حادث با قديم توأم در رتبه تويى حجاب اَقرب بودى تو نبى و در گِل آدم ملك و ملكوت در كف تست چون خاتمى اى نبىّ خاتم

جامه سيه كرد كفر، نور محمد(ص) رسيد طبل بقا كوفتند، ملك مخلد رسيد روى زمين سبز شد، جيب دريد آسمان بار دگر مه شكافت روح مجرد رسيد گشت جهان پر شكر، بست سعادت كمر خيز كه بار دگر، آن قمرين خد رسيد

ای جلوه رخت زده آتش به جان گل نامت محمد است و نشانت، نشان گل ميلاد باشكوه تو ای باغبان نور همزاد نغمه‌خوانی بلبل زمان گل قرآن تويی چو خيره نظر می‌كنم به نور گل می‌كند دوباره نگاهم ميان گل

شبي كه جوشش صد مهر در گريبان داشت چنين حادثه اي در مشيمه پنهان داشت زمين، به خود ز تب التهاب مي لرزيد زمان، ز زايش نوري به خويش مي پيچيد موكلان مشيت به كارگاه قدر شدند، تا كه ببندند طرح نقش دگر

اى بر همه انبيا, مقدم وى راهنماى ولد آدم منشور شريف امر و نهيت يك نكته نه بيش بوده, نه كم دستور تـو هرچه هست, متقن آيات تو هرچه هست, محكم در خاطر توست آنچه در دهر

در ذكر و دعا تن شستيم، ترتيل و تلاوت با ماست سالي همه لبريز از فيض، سالي همه بركت با ماست سالي همه شور است امسال، يك پارچه نور است امسال هم اين همه شوكت در ما، هم آن همه بركت با ماست در زير كسايي از...

خواهم كه شوم معتكف كوي محمد بر ديده نهم تربت خوش بوي محمد اي اهل نظر كن نظر از روي حقيقت تا آنكه به بيني همه جا روي محمد در دير و حرم رفتم و ديدم كه به صد ناز در گوش رسد بانگ هياهوي محمد

محمّد ساقي بزم وجود است جهان مست از مي جود و شهود است ولايت همچو مي در جام هستي است غدير خم، خُم اين شور و مستي است علي عطر و جهان گُلخانه اوست حقيقت، برگي از افسانه اوست

اين روايت كه رسيده به همه نقل گرديده ز ام‏السلمه گفت ديدم كه به هنگام وداع با نبى دشمن او كرد نزاع خواست احمد كند از حق تأييد جانشينى على را تأكيد