از ابتدای به وجود آمدن رشته‌های مختلف علوم اجتماعی و به ویژه جامعه‌شناسی و انسان‌شناسی یک بحث اساسی به وجود آمد که خود را به صورت یک پرسش مهم در برابر کنشگران حرفه‌ای این علوم قرار داد: اینکه علوم

یکی از مسائلی که پس از جنگ جهانی دوم در حوزه‌ علوم اجتماعی و انسانی و همگان با حوزه‌های علوم طبیعی مطرح شد، ظهور رشته‌های «بین‌رشته‌ای» بود. اساس این فکر در آن بود که موقعیت‌های مدرن امکان

زمانی که در سال‌های میان دو جنگ جهانی، یعنی در فاصله 1940- 1920، یکی از بی‌رحمانه‌ترین و سطحی‌گرایانه‌ترین ایدئولوژی‌های سیاسی در تاریخ انسان یعنی فاشیسم، در حوزه زبان آلمانی ظاهر شد و پس از

مطالعات زبان‌شناسی، باستان‌شناسی و انسان‌شناسی در سال‌های اخیر پیشرفت‌های بسیار زیادی کرده‌اند و توانسته‌اند با گروهی دیگر از مطالعات در حوزه‌های بیرون از حوزه علوم انسانی به ویژه پژوهش‌های کردارشناسی...

تجربه بیولوژیک را باید شکل خاصی از رابطه انسان با جهان تلقی کرد که در آن کنشگر یا گروه اجتماعی از طریق دستگاه حسی خود (حس‌های پنج‌گانه)، از طریق سیستم بیولوژیک (ریتسولانی، زینیگالیا، 1389) و از

جهانی شدن به روایتی که در مکتب تاریخ‌شناسی آنال و به ویژه به وسیله فرنان برودل (1372)، تشریح شده است، فرایندی طولانی مدت است که از قرن پانزدهم آغاز می‌شود و نزدیک به چهار قرن به طول می‌کشد.

واژه «خودنمایی» در زبان فارسی، به سرعت ما را به سوی یک بار و پیش داوری ارزشی منفی می‌کشاند که با تعداد زیادی از واژگان، مفاهیم و کنش‌های اجتماعی در جامعه کنونی‌مان و همچنین با پیشینه‌ای طولانی در

انسان‌ها، ذاتاً و خارج از اراده خود از لحاظ بیولوژیک با یکدیگر نابرابرند، ولی فرهنگ می‌تواند با سازوکارهای بی‌شمار خود، از جمله با دخالت‌های بیولوژیک و ابزاری خود، این نابرابری‌ها را تشدید یا کاهش دهد؛...

فهرست هنرمندان بزرگی که در مرزهای «جنون» قرار داده شده‌اند و یا در طبقه‌بندی‌های متعارف عمومی و یا تخصصی به شکلی روشن درون آن قرار گرفته‌اند، فهرستی طولانی و درخشان است: از وان گوگ تا آنتون

آنچه واپس‌ماندگی فرهنگی نامیده می‌شود و گاه در اصطلاحی رایج‌تر ولی غیر علمی‌تر «عقب‌ماندگی» فرهنگی نامیده می‌شود، امروزه در هیچ یک از این دو واژه مورد تأیید فرهنگ‌شناسان نیست. نخست تلاش کنیم این دو