جهان‌بيني، نوع نگرش و بينش انسان درباره خدا، جهان و انسان است. بينش آدمي درباره اين سه مقوله، مي‌تواند در تصميم‌ها و تفسيرهاي او درباره جهان درون و بيرون تأثيرگذار باشد. آخرين نامه الهي، نگرش‌هايي در

عصر صفويه، در تاريخ تشيّع، دوره‌اي برجسته و ممتاز به شمار مي‌رود و از زاويه‌هاي گوناگون، در خور درنگ و تامل است. يكي از اين زوايا، اثرگذاري آن بر علوم اسلامي و معارف شيعي است. اگر از اين نگاه به

اجازه نامه‌ها، بخشي از ميراث حديثي مسلمانان به شمار مي‌روند كه در سده‌هاي نخست هجري،‌ نقش مهمي در انتقال نسل به نسل احاديث ايفا مي‌نمودند. بعدها با تدوين و نشر مجامع حديثي،‌ اجازه،‌ بيشتر جنبه‌ي تشريفي...

يكم. ترديدي نيست كه امروزه، تاريخ،‌ بستر تمامي مطالعات و پژوهش‌هاست. اگر پيش تر، ‌تاريخ را رشته‌اي در كنار ساير رشته‌ها تلقي مي‌نمودند و تنها از آن،‌ تبيين رخدادها و شرح احوال،‌ آن هم در دايره‌اي محدود،...

همان طور كه مي‌دانيم، عمده‌ي آثار برجاي مانده‌ي رجال شيعه،‌ از قرن پنجم به بعد نگاشته شده‌اند و از قرن اول تا پنجم، بجز نوشته‌هايي‌ اندك، چون رجال البرقي و رجال ابن عقده (در ضمن رجال الطوسي) چيز ديگري...

تاكنون در زمينه‌ي بازسازي منابع مفقود در زمينه‌ي حديث، در چهار مقاله سخن گفته ايم: از ضرورت بازسازي منابع و اهداف و روش‌هاي اين كار، سخن به ميان آمد، مصادر اوليه رجال، شناسايي شدند و سپس به معرفي

يا آية الله، عنواني تفخيمي که در قرن اخير از سوي شيعيان ايران به مقامات عالي روحانيت که داراي رتبه‌ي اجتهاد و صلاحيت فتوي و مرجعيت هستند داده شده است. آيت (الآية) در لغت به معني نشانه و علامت و عبرت

در بخش نخست اين نوشتار،‌ به تاريخچه و فهرست مكتوبات حديثي ائمه (ع) پرداخته شد و در پايان،‌ از يكصد و سي اثر ياد شده كه به ائمه (ع)، منسوب‌اند. اينك و در اين نوشتار، به پژوهش‌هاي ضروري در اين عرصه

تاثيرگذاران امامان شيعه (عليه السلام) در رشد و بالندگي فرهنگ و تمدن اسلامي در حيات سيصد ساله آن، بركسي پوشيده نيست. سخنان نغز و حكيمانه، تربيت شاگردان دانشور،‌ و سيره‌ي عملي فرهنگ پروري و دانش

در مجموعه‌های حديثي شيعه و اهل سنت، احاديث چندي به چشم می‌خورند كه بر قرار گرفتن زمين بر پشت ماهي دلالت دارند. درباره‌ی احاديث، از سه منظر كلي می‌توان به مطالعه و بررسي پرداخت.