ابومحمد (41- 95 ق) از امرای مشهور عهد اول خلافت امویان، حجّاج از ایران و از شخصیت‌های عصر اموی است که داستان زندگی و عملکرد او در طول دوران فرمانروایی‌اش در مکه و حجاز و عراق،

ابوالمیمون عبدالمجید (عسقلان 467- قاهره 544 ق) فرزند محمدبن مستنصر بالله، یازدهمین خلیفه‌ی فاطمی مصر. در چهاردهم ذیقعده‌ی 525 ق که عمش آمر باحکام الله به دست فداییان نزاری کشته

موقعیت جغرافیایی قلمرو مرینیان و برخورداری از نوار ساحلی نسبتاً طولانی دریای مدیترانه از یک سو و کشمکش با مسیحیان اندلس که مقابله با آنها جز با نیروی دریایی قوی ممکن نبود، ابوالحسن و ابوعنان

توصیفات مکرر مورخان مبنی بر استفاده از گروه‌های نظامی سواره‌نظام، پیاده نظام، شمشیرزنان، نیزه‌اندازان و تیراندازان در هر حمله یا محاصره مهمی، گویای این مهم است که ابزارآلاتی چون شمشیر و نیزه،

اشیاخ، سلطان و عامه سپاهیان از عمامه کتانی بلندی که پهنای زیادی نداشت به همراه پارچه سفیدی که کتفهای‌شان را می‌پوشاند، استفاده می‌کردند؛

اشیاخ، سلطان و عامه سپاهیان از عمامه کتانی بلندی که پهنای زیادی نداشت به همراه پارچه سفیدی که کتفهای‌شان را می‌پوشاند، استفاده می‌کردند؛

در دوره مرینیان، در تشریفات جنگی تغییراتی رخ داد؛ به عنوان نمونه، استفاده گسترده از طبل و پرچم از ممیزات دوره ابوالحسن بود که پیش از آن مسبوق به سابقه نبود. ابن خلدون تصریح کرده است که به

نیروی زمینی مرینیان در این دوره را می‌توان به دو دسته لشکریان جنگی و نگهبانان خاص تقسیم کرد. از جزئیات شرح وظایف این دو به درستی اطلاعی در دست نیست، اما می‌توان حدس زد که سلاطین

زادسپرم (ZĀDSPRAM) نویسنده و محقق زردشتی قرن نهم میلادی است. او یکی از چهار فرزند گشن جم (Gušn-Jam) بود. در میان برادرانش به نام‌های زُروان‌داد (Zurvāndād)، منوچهر

در حالی که قاضی به دعاوی عمومی مردم رسیدگی می‌کرد، رفع تخاصم از پاره‌ای منازعات مهم‌تر، از سوی شخص خلیفه یا سلطان یا قاضی خاص منصوب وی که اقتدار ویژه سلطنت و انصاف در قضاوت را