موضوع پارالوژیسم سوم این همانیِ «خود» در خلال زمان است. کانت هم چون هیوم این همانی را مستلزم عنصری دائمی و ثابت می‌داند که باقی می‌ماند و در تمام آن مدت، هرگونه تغییراتی رخ دهد باز هم استمرار می‌یابد....

بخش «پارالوژیسم‌های عقل محض» تنها بخشی از «دیالکتیک استعلایی» است که کانت در طبع (یا ویرایش) دوم آن را بازنویسی کرده است. پارالوژیسم‌ها استدلالاتی درباره‌ی نفس‌اند که کانت آن‌ها را به روان شناسانِ عقلی-...

پارالوژیسم دوم از پارالوژیسم اول ابهام کمتری دارد. دکارت و لایب نیتس می‌گویند که نفس، بسیط، غیرمرکب، تقسیم ناپذیر و بدون اجزاست. کانت «بساطت نفس» را این گونه معنا می‌کند که داخل سنت دکارتی، تصور امر مرکب...

منظور از روان شناسیِ عقلانی (انسان شناسی عقلانی)، دانشی است متافیزیکی در مورد نفس که تنها بر تحلیل قدرت نفس برای ادراک کردن (فکر کردن) یا ماهیت مفروضش به عنوان موجود مُدرِک (متفکر) مبتنی است؛ بنابراین،...

برای بحث، از نظر کانت، درباره ی ارتباط ادراک نفسانی با وجود نفس، باید بین سه جنبه ی مربوط به هم در این مبحث تمایز قائل شد و درباره ی هر یک مطالبی را بیان کرد

مقصود از «علم»، در این جا، علم تجربی است که عبارت است از مجموعه ی قضایای تجربی که به بحث درباره ی موضوع خاصی اختصاص دارد و احوال و ویژگی های بخش خاصی از جهان را بیان می کند؛ مانند فیزیک، شیمی،

به نظر کانت، دیالکتیک استعلایی باید- البته کاملاً به نحو پیشین- هم به منشأ آن گونه شناخت هایی که از عقل محض ناشی می شود بپردازیم و هم به منشأ مفاهیم استنتاج شده ای که نمی توانند متعلق تجربی داشته باشند...

این روش بدین معناست که شخص ابتدائاً نتیجه ای را که مطلوب اوست مسلّم می انگارد و از آن جا به سوی شرایطی که آن نتیجه منحصراً با احراز آن شرایط ممکن می شود پیش می رود ... و شاید بهتر باشد آن را روش بازگشتی...

عقل در عرصه ی استنتاج دو عمل کرد دارد: صعودی و نزولی. در عمل کرد نزولی، عقل از مقدمات نتایجی را به دست می آورد، ولی در عمل کرد صعودی، قضیه ی صادقی داده شده است و عقل به دنبال حقایقی است که آن

کانت همان گونه که مفاهیم بنیادینِ فاهمه را «مقولات» می نامد، مفاهیم اساسیِ عقل را «ایده» (تصور، صورت) (11) نام می نهد.