یکی از مراتب امر به معروف و نهی از منکر، به بیان قرآن عبارت بود از دعوت به معروف با شیوه ای حکمت آمیز.

یکی از شرایط امر به معروف و نهی از منکر این است که آمر و ناهی باید بداند چیزی را که می خواهد از آن نهی کند، منکر است و نیز عالم باشد چیزی را که می خواهد به آن امر کند معروف است.

اگر امر به معروف و نهی از منکر سبب شود که ضرری سنگین از جهت جانی یا مالی یا عرضی برای آمر یا ناجی یا خانواده یا بستگانش و یا یکی از مؤمنین حاصل بشود، امر به معروف و نهی از منکر ساقط می شود.

انسان باید بیندیشد که آیا نهی کردن آنان مفاسدی دارد یا نه؟ آیا بدبینی و مشکل ایجاد نمی شود؟ البته خوب است هر کس از رفتن به مکان ها یا انجام دادن کارهایی که سبب تهمت یا بدگمانی می گردد بپرهیزد.

اگر بدانیم که در موردی امر و نهی ما هیچ تأثیری در مخاطب ندارد و به هدف این دو فریضه دست نخواهیم یافت، امر به معروف و نهی از منکر واجب نیست.

منکرات یعنی همه چیزهایی که در آیین اسلام حرام بوده، شرع مقدس اسلام، از آنها نهی کرده است و انسان باید آنها را ترک کند.

دانشمندان اسلامی از پاره ای آیات و احادیث استفاده کرده اند که امر به معروف و نهی از منکر از بزرگ ترین و مهم ترین واجبات اسلام است.

جای تأسف است که انسان بشنود یا ببیند در رسانه یا مرکزی به مقدس ترین موضوعات دینی مردم اهانت، و به جای آن از عقاید باطل و بی اساس دفاع می شود.

چیزی که می توانست به دوام و بالندگی اسلام کمک کند امر به معروف و نهی از منکر بود که در شمار احکام ضرور اسلام و در چند آیه قرآن بدان توصیه شده است.

ما این همه دستور امر به معروف و نهی از منکر داریم، و از واجبات مسلم اسلام هم هست، اما چرا ما این گونه شدیم! قاعدتا اگر این وظیفه انجام میگرفت، دیگر در میان ما فساد نبود، یا بسیار کم بود.