نوروز وزيـــده است به كوه و صحرا جامه عيـــد بپـــوشنـــد، چه شاه و چه گدا بلبل باغ جنان را نبـــود راه به دوست نازم آن مطـــرب مجلـــس كـــه بود قبله نما صوفى و عارف ازين باديه دور افتـادند جــام...

صبا! گذر كنى ار در سراى دوست بر گو كه دوست سر ننهد جز به پاى دوست مــــــن ســــــر نمى نهم، مگر اندر قدوم يار مـــن جان نمى دهم، مگر اندر هواى دوست كـــــــــردى دل مــــــــرا ز فراق رُخت كباب...

از دلم بدار كه جانم به لب رسيد انــــدر فــــــراقِ روى تو، روزم به شب رسيد گفتم به جــان غمزده ديگر تو غم مخور غم رخت بست و موسم عيش و طرب رسيد دلـدار من چو يوسف گمگشته بازگشت كنعـــــان مــــرا...

اندر ذكر تو در شور و غوغا هست و نيست بــــــاده از دست تـو اندر جام صهبا هست و نيست نــــــــور رخســــــــار تو در دلها فروزان شد ، نشد عشق رويــــــت در دل هر پير و برنا هست و نيست بلبل انـــــــــدر...

رازی است مـــــرا، رازگشــــايى خواهم دردى است به جانم و دوايى خواهم گـــر طـــــور نديدم و نخـــــواهــــم ديدن در طــــور دل از تو جاى پايى خواهم گــــر صـوفى صافى نشـدم در ره عشق از همّت پيــــر...

پيچ و تــــــــاب گيسوى دلبر ترانه است دل بـــــــــــرده فدايى هر شاخ شانــــــه است جان در هــــــــواى ديدن رخسار ماه توست در مسجد و كنيســــه نشستن بهانــــــه است

كه بسته بودم با پير مى فروش در ســـال قبل؛ تــــــازه نمودم دوباره دوش افسوس آيــــدم كه در اين فصل نوبهار ياران ، تمام، طـــــرف گلستان و من خموش من نيز با يـــكى دو گُلنـــــــدام سيم‏تن بيرون...

به سوى كوچه دلدار راهى باز گردد گر كه بخت خفته ام با من دمى همساز گردد گر نسيم صبحگاهى ره به كوى دوست يابد گــــــر دل افســرده با آن سرو قد همراز گردد گـــــر نى از درد دل عشاق شرحى باز گويد گــــــــر...

در هواى دوست گذشتم ز جان خويش دل از وطــــــن بريدم و از خاندان خويش در شهر خـــــويش بود مرا دوستان بسى كردم جـــدا هواى تو از دوستان خويش من داشتم به گلشن خـــــــود آشيانه‏اى آواره كــــرد...

لذت عشق تو را جز عاشق محـــزون نداند رنج لذت‏بخش هجران را بجز مجنــون نداند تا نگشتى كوهـــكن شيرينى هجران ندانى نــــاز پـــــرورده ره آورد دل پر خــــون نداند خسرو از شيرينى شيرين نيابد رنگ و...