اگر به خود فیلسوفان پراگماتیست همچون جیمز و دیویی مراجعه کنیم، علاقه عمیق و همیشگی آنها را به تجربه دینی می‌یابیم.

باورهای غربی با باورهای شرقی از جهت تأکید بر تحرک اجتماعی بدون نظم و مقررات نیز متفاوت است.

شاید از نظر علم، مهمترین تأثیر یگانه بر پراگماتیسم، کار چارلز داروین بود. داروین ابتدا به عنوان حرفه وارد حوزه پزشکی شد.

ویژگی فلسفه چینی احساس رابطه با مردمی است که نگرش‌ها و اعمال خود را به صورتی مفید، متوالی و با اولویت‌های مناسب تنظیم کرده‌اند.

تجربه انسان یک جزء مهم فلسفه پراگماتیک است. این جزء و تأکید محوری بر آن، به پراگماتیسم کمک کرده تا جهت گیری قطعی محیطی پیدا کند.

مطمئنا فلسفه‌های شرق هدف تربیتی واحدی ندارد. هدف نویسندگان اولیه، ارائه معلومات در مورد نیروهای طبیعت به منظور مقابله هر چه بهتر افراد با آنان بود.

هر چند پراگماتیسم در وهله اول به عنوان یک فلسفه قرن بیستم که بیشترین بخش‌های آن را آمریکایی‌ها گسترش داده اند، تلقی می‌شود، اما ریشه‌های آن در سنت‌های فلسفی بریتانیا، اروپا، و یونان باستان قابل ردیابی...

فلسفه شرق از چهار قلمرو بزرگ فکری تشکیل شده است: هندی، چینی، ژاپنی و خاورمیانه‌ای. با آن که در هر یک از فرهنگ‌ها باورهای فلسفی بسیار متفاوتی به چشم می خورد، اما پیوندهای مشترکی نیز با یکدیگر دارند.

اولین عبرانی ابراهیم بود که حوالی منطقه «هلالی حاصلخیز» دره‌های دجله و فرات، به سر می برد. گفته شده که ابراهیم حدود ۲۰۰۰ سال ق.م. به عنوان قهرمانی اسطوره‌ای از بین النهرین به فلسطین آمد.

اگر چه غالبأ رآلیسم علمی و غیر دینی را مسؤول مشکلات ناشی از نظم و کنترل اجتماعی می شناسند، اما شواهدی در دست است که سوگیری در برابر نظم و کنترل، به زمان ارسطو و توماس آکویناس باز می گردد.