درباره‌ی موضوع جمع قرآن دو دیدگاه مختلف وجود دارد. دیدگاه اول در منابع سنی و دیدگاه دوم در منابع شیعه‌ی امامیه آمده است.

در این نوشته موضع قرآن را در قبال اهل کتاب ابتدا در مرحله‌ی مکی و سپس در مرحله‌ی مدنی بررسی می‌کنیم.

با مطالعه‌ی آیات زیر که همگی از سوره‌ی اعراف هستند و در آن‌ها لفظ کتاب به سه معنای مختلف به کار رفته، رابطه میان مدلول لفظ قرآن و مدلول لفظ کتاب در ذهن ما وضوح بیشتری خواهد یافت:

قریش پیغمبر (صلی الله علیه و آله و سلم) را به نوشتن قرآن متهم نکرد، بلکه او را متهم کرد که از برخی از موالی و بردگان پیرو اهل کتاب کمک گرفته است و چون آن‌ها عجم بودند و احتمالاً عربی را در حد رفع نیازهای...

سوره‌ی اعراف همان‌گونه که از خلال یادآوری پیامبران عربی که از زمره‌ی پیامبران اهل کتاب نبودند، به بازتنظیم رابطه عرب با امر نبوت در گذشته‌ی آن‌ها پرداخت؛ رابطه‌ی این پیامبر جدید- پیامبری امی که قوم فاقد...

سوره‌ی فرقان از سخنان مقابله‌جویانه‌ی قریش چنین حکایت می‌کند: «وَ قَالُوا مَا لِهذَا الرَّسُولِ یَأْکُلُ الطَّعَامَ وَ یَمْشِی فِی الْأَسْوَاقِ لَوْ لاَ أُنْزِلَ إِلَیْهِ مَلَکٌ فَیَکُونَ مَعَهُ نَذِیراً...

هرچند تشابه میان این دو دیدگاه که [که در این مقاله بررسی می‌شود] برای خواننده روشن خواهد شد، اتهام عالمان اهل سنت علیه نظریه پردازان اندیشه‌ی شیعی و صوفی را مبنی بر وام‌گیری از اندیشه‌ی یهودی و مسیحی

کلمه‌ی «أمی» و مشتقات آن (أمیه و أمیون) فاقد اصل و ریشه‌ی عربی هستند، که این کلمه معرب است و اصل آن به لفظ «الأمم» برمی‌گردد که یهود بر غیرخود که فاقد کتاب مُنزَل بودند، اطلاق می‌کرده است. این ادعا

موضوع امی بودن به حدیث نبوی که کیفیت آغاز وحی را روایت می‌کند منحصر نیست، زیرا آیاتی از قرآن وجود دارند که رسول (صلی الله علیه و آله و سلم) را به «امی» بودن توصیف می‌کنند و نیز آیات دیگری که

راویان حنیفیه را دین ابراهیم توصیف می‌کنند. اما نمی‌توانیم یقین داشته باشیم که آیا این عقیده پیش از آن که قرآن روشن سازد و بر آن تأکید کند، به ابراهیم منتسب می‌شده یا راویان و مورخان این انتساب را از قرآن...