اَعراب: کسانی که محل سکونت خویش را در جاهای مختلف و غالباً بسته به شرایط آب و هوایی برمی‌گزینند و تغییر می‌دهند. اعراب اقوامی غیر شهرنشین از شبه جزیره‌ی عربستان‌اند که ده بار در قرآن یاد شده‌اند.

واژه‌هایی که مقدار کمیّت‌ها و تعداد اشیا را نشان می‌دهند. در قرآن بسیاری از واژه‌های عربی بیانگر اعداد و شمارش به کار رفته است. در قرآن بسیاری از این واژه‌ها در معنای شمارش حقیقی و به شکل صور و

اصطلاحی ادبی و کلامی برای بیان سرشت بی‌همتایی زبان قرآن. گرچه در قرآن لفظ «اعجاز» نیامده، هم‌خانواده‌ی فعلی آن «أعجزَه» به معنای «او را ناتوان و درمانده یافت» یا «قدرت و توانمندی او را بی‌اثر

اطاعت یعنی عمل یا واقعیتِ تبعیت از فرمان‌های فرد دارای سلطه. مفهوم اطاعت، با مفاهیم ملازم آن در باب سلطه و قدرت مشروع برای فرمان دادن، به میزان قابل توجه در قرآن به کار رفته است. هرچند

قواعدی موجز و موثق که چکیده‌ای از اصول اعتقادی را به دست می‌دهند. افراد یا گروه‌هایی از عالمان دست به تدوین اعتقادنامه‌ها زده‌اند، با این حال، هیچ مجموعه‌ی معیارین یا مورد قبول همگان از اصول

عنوانی برای شخصیت‌های قطعه‌ای بلند از قرآن که مشتمل بر روایتی از داستان هفت‌خفتگان اِفِسوس است. در قرآن، اصحاب کهف و رقیم از جمله‌ی آیات الهی دانسته شده و آمده است که این عده جوانانی بودند که

اصحاب فیل عبارتی در نخستین آیه‌ی سوره‌ی فیل، که اسم سوره نیز از آن گرفته شده است. این آیه مستقیماً خطاب به پیامبر اسلام است: «مگر ندیدی پروردگارت با اصحاب فیل چه کرد؟». این سوره سوره‌ای

این عبارت در چهار سوره‌ی مکی آمده است (حجر: 78؛ شعراء: 176؛ ص: 13؛ ق: 14). اجماعی درباره‌ی هویت این قوم، که به سبب کفر خود به عذاب نابودی گرفتار آمدند، وجود ندارد. دست کم پنج

عبارت «اصحاب الرَسّ» دو بار در قرآن به کار رفته است: «برای ستمکاران عذابی پردرد آماده کرده‌ایم و [نیز] عادیان و ثمودیان و اصحاب رس و نسل‌های بسیاری میان این [جماعت‌ها] را [هلاک کردیم]»

اعراف، عنوان معادشناختی انسان‌هایی که دوزخ برای ایشان مقدّر نگشته است. واژه‌ی «الأعراف» (مفـ عُرف) در آیات 46 و 48 اعراف (که به صورت «اصحاب الاعراف» آمده است) به عنوان «مکان مرتفع