به نوشته علامه طباطبایی روش تفسیر قرآن با قرآن، همان روشی است که آورنده قرآن و گیرنده وحی حضرت محمد بن عبدالله صلى الله علیه واله وسلم و جانشینان برحق وی ائمه اطهار علیهم السلام روی آن تکیه داشته.

روایات فضائل سور نه تنها در اثبات اصل نظریه، کارآیی و توانایی لازم را از خود به نمایش می‌گذارند بلکه در کشف غرض سوره‌ها نیز به یاری مفسران می‌شتابند.

همه محققان و قرآن پژوهان، موضوعی بودن سوره‌ها را نتیجه تتبع و دقت فراوان می‌دانند.

به اعتقاد اغلب دانشمندان علوم قرآنی «شناخت شأن نزول آیات» برای برطرف شدن شک و ابهام از چهره مفاهیم آن‌ها ضروری است.

نام هر سوره یکی از مهم‌ترین واژه‌های کلیدی سوره است که با آن می‌توان به راحتی قفل اغراض سوره را گشود و با اهداف آن ارتباط برقرار کرد.

رایج‌ترین و مطمئن‌ترین روش برای کشف غرض یک سوره، بررسی سیاق سوره و استناد به معنای ظاهری آن است.

تسمیه سوره را گاهی با اسمی که در آن سوره واقع یا موضوعی که از آن بحث کرده می‌کنند.

آیات اکمال، ولایت و تبلیغ که در سوره «مائده» قرار دارند همگی با غرض اصلی سوره که تأکید بر پیمان و عهد الهی است تناسب داشته است.

هر سوره با مقدمه‌ای ظریف آغاز می‌گردد و با خاتمه‌ای لطیف پایان می‌یابد.

اقبال، قرآن را همیشه با لحن جالب و دل‌کش می‌خواند و گریه می‌کرد؛ حتی اوراق مصحف نیز از اشک‌‌های او تر می‌شد.