بشر جائز الخطاست.جز معصوم همه کس در زندگى اشتباه ولغزش دارد.ممکن است از روى جهالت و نادانى کارهاى ناروایى راانجام دهد.در این جهت بین زن و مرد فرقى نیست.براى زن در

یکى لاغر است یکى خیلى چاق.یکى بینى اش بزرگ است یکى دهانش گشاد.یکى دندانهایش بزرگ است یکى چهره اش سیاه.یکى کوتاه قد است یکى خیلى دراز.یکى دهانش بدبو است

مرد مادامیکه زن نگرفته آزاد است.مى تواند دیر به خانه بیاید یازود.اطلاع بدهد کجا مى روم یا نه.اما هنگامى که ازدواج کرد خواه ناخواه باید برنامه اش را تغییر دهد و زودتر به منزل بیاید.

دنیا در مسیر معین و بر طبق نقشه منظمى مى چرخد.حوادث روزگار با نظم و ترتیب مرموز یکى پس از دیگرى خودنمایى میکند.وجود ناچیز ما در این جهان پهناور به منزله ذره

دوست دارد محترم و گرامى باشد.از تحقیر و توهین رنجیده خاطرمیگردد.اگر مورد احترام قرار بگیرد احساس شخصیت نموده و به کار وزندگى دلگرم میشود.از احترام و احترام کننده

این صفت پلید در بین دوستان و خانواده ها کدورت و دشمنى ایجادمیکند.خانواده ها را متلاشى میگرداند.کانون گرم خانوادگى را سرد و بى رونق مینماید.و چه بسا اوقات اسباب قتل و جنایت میشود.

بزرگترین مانع حل اختلافات خانوادگى بیمارى اخلاقى خودبینى و خودپسندى است. متاسفانه بسیارى افراد به این بیمارى مهلک مبتلاهستند.کسانیکه به این بیمارى مبتلا باشند چشم عقلشان کور است.

وقتى میان زن و مرد پیمان زناشویى بسته شد زندگى انفرادى آنان به یک زندگانى مشترک اجتماعى تبدیل مى شود.آن پیمان مقدس بدان معنا است که زن و شوهر قول میدهند که تا آخر

بعضى از مردها ایرادگیر و بهانه جو هستند.در خانه مرتبا ایرادمیگیرند و در مقابل هر امر کوچکى نق نق میکنند،چرا فلان چیز را آنجاگذاشته اید؟چرا فلان چیز سر جایش نیست؟

زن و شوهر همیشه به تعاون و اظهار محبت احتیاج دارند.لیکن این احتیاج در بعضى مواقع شدیدتر میشود.انسان در موقع گرفتارى وبیمارى بیشتر از سایر اوقات احتیاج به دلجویى و