پژوهشگران تاریخ و جامعه‌شناسی عقیده دارند که تفکر وجود یک نجات دهنده برای بشریت، تفکری است عمومی که در تمامی جوامع انسانی با همه

انبیا، اولیا، اوصیا و معصومان(ع) تا پیش از امام حسن عسکری(ع) تنها وظیفه‌ای که بر عهده داشتند، تبیین مهدویّت و برافراشته نگاه داشتن پرچم انتظار و امید به

در دوران پیش از ظهور که یأس، سایه سیاه خویش را بر وجود بشریت می‌گستراند، خصیصه آینده‌نگری انسان، حس امید را ناخودآگاه از دل انسانیت مدفون می‌رویاند وآدمی را

برداشت عمومی مردم از اصطلاح آخرالزّمان، مترادف با ملاحم و فتن است؛ مجموعه‌ای از جنگ‌ها، آشوب‌ها و فتنه‌های فراگیر. آنها، مجموعه وقایع و حوادثی را که در ظرف زمانی آخرالزمان

علاّمه طباطبایی ذیل بعضی از آیات، پس از مطرح کردن تفسیر عقلی خود، با توجه به روایات متناسب، مواردی از علائم ظهور را از باب جری(1) تطبیق بر آن آیات، منطبق می کند؛

قرآن و روایات متواتره اسلام و کتاب‌های مقدس آسمانی و نوشته‌های گروهی از مدعیان نبوت، به زبان‌های گوناگون و تعبیرات مختلف، بشریت را به یک آینده درخشان و

از هنگامی که پیامبر عظیم الشّان ما(ص) مسئله ظهور منجی آخرالزّمان را مطرح کردند، ذهن مسلمانان همواره با مسئله ظهور منجی عجین بوده است.

بیش از دو هزار نشانه برای فرج، ظهور و رستاخیر در کتب حدیثی نقل شده که می‏توان آنها را به چهار دسته تقسیم نمود:

از خواب بیدار شد ... پیشانی‌اش خیس عرق شده بود. از جا بلند شد و زیر نور ماه به حیاط رفت و کوزه آب را برداشت، چند جرعه آب خورد، نفس

گقتنی است که خداوند هرگز نعمتی را از بندگان خود نمی گیرد مگر آن که خود چنین عقوبتی را فراهم نمایند. هم چنین زمانی که موانع نزول