آیا توسل و حاجت خواستن در زیارت، شرک نیست و با توحید عبادی منافات ندارد؟

گاهی برای برخی این پرسش پیش می آید: «آیا هنگامی که ما به پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) و امامان(علیهم السلام) توسل می جوییم، خودشان قدرت برآوردن حاجت ما را دارند و یا تنها حاجت ما را به خدا می گویند»؟!

برخی می پندارند: اگر اولیای الهی قدرت حل مشکلات مردم را دارند! چگونه است که خودشان در بسیاری از امور زندگی روزمره در سختی و مشکلات بوده‌اند؟! و مشکلات خودشان را حل نکرده ‌اند؟‍!

برخی این گونه اشکال می کنند: امامان را که در هنگام زیارت، از آنها حاجت می خواهید و به درگاه خداوند «وسیله» قرار می دهید خودشان نیازمندند و جهت جلب رحمت خدا و امان از عذاب الهی در تلاشند و نگران می باشند؟...

چرا این زیارت را زیارت جامعه کبیره نام نهاده اند؟

آیا زیارت جامعه کبیره مستند است؟ چه دلیل یا ادله ای در صحت صدور این زیارت از امام معصوم (امام هادی(علیه السلام)) وجود دارد؟

علت گفتن تکبیرات در آغاز زیارت جامعه کبیره چیست؟

آیا زیارت جامعه حاوی مطالبی غلوآمیز نسبت به امامان معصوم(علیهم السلام) است و آیا ادبیات آن با ادبیات قرآن سازگار است؟

آیا فراز «و ایاب الخلق الیکم و حسابهم علیکم» در زیارت جامعه چگونه با آیه شریفه «إِنَّ إِلَیْنَا إِیَابَهُمْ. ثُمَّ إِنَّ عَلَیْنَا حِسَابَهُمْ» سازگار است؟ آیه می فرماید: «بازگشت مردم به سوی ماست آنگاه...

ظاهراً از خداشناسی به امام شناسی می رسیم نه بالعکس از امام شناسی به خداشناسی؟ ولی در زیارت جامعه کبیره می خوانیم «من اراد الله بدء بکم و من وحده قبل عنکم و من قصده توجه بکم» یعنی از امام به خدا می رسیم؟!