اسطوره و بنیان اساطیری در شاهنامه فردوسی از اهمیت شایانی برخوردار است. با آنکه اسطوره یکی از مهم ترین مباحث شاهنامه شناسی را تشکیل می دهد، ولی تاکنون کمتر مورد

به نظرم بسط و پهن شدن یک چیز در زمان به لحاظ زیبایی شناختی برای خودش یک اصل است. یعنی اگر چیزی به جای این که در یک «آن» و ناگهانی محقق شود،

با پای جامه ننویسیم! دقیقا منظورم همان پیژاماست.نوشتن، کاری است به شدت حرفه ای.حالا که نمی توان به همه توصیه کرد که محل کار داشته باشند برای کاری به اسم نوشتن،

لازم نیست هر کتابی را که منتشر می شود بخوانید و هر کتابی را که دوست دارید بخوانید بخوانید و هر مطلبی را که توی روزنامه ها و مجله ها چاپ می شود و دوست دارید بخوانید بخوانید

اول از هر چیز باید دانست چه داستانی قرار است زیر دستتان جان بگیرد.اگر تکلیف این ماجرا و داستان را با خودتان روشن نکنید، هرج و مرجی روی کاغذهایتان به پا می شود که

با شخصیت هایی که برای داستان هایتان می سازید، زندگی کنید، سیگار بکشید و حرف بزنید.نگران نباشید، من شیزوفرنی ندارم و روانشاسم می تواند این مساله را ثابت کند.

در زمان‌های قدیم که انفارکتوس، تردمیل و باربی اختراع نشده بودند، «گنده» زیبا بود. آدم‌ها هرچه چاق‌تر بودند، قشنگ‌تر به چشم می‌آمدند و مثلاً ورزش مورد علاقه رومی‌ها،

در دایرة المعارف ویکی پدیا، یک مدخل مستقل به دکتر/نویسنده ها اختصاص دارد و با اندکی جست و جوی اینترنتی به راحتی می شود نزدیک 500 پزشک/نویسنده پیدا کرد که

برای نوشتن داستان های ترسناک هیچ فرمانی وجود ندارد. هیچ قانونی وجود ندارد که بشود با آن رمان یا داستانی نوشت. به گمان من روح ادبیات با فرمان و قانون متناقض است،

مقاله‏ى حاضر با تکیه بر چند نوشته از دریدا مى‏پرسد که سرشت زبان ادبى در اندیشه‏ى دریدا چیست؟ در پاسخ به این سؤال نویسنده بر این اعتقاد است که