اگر چه "نیل آرمسترانگ" و "باز آلدرین" نخستین انسان هایی بودند که به همراه سفینه آپولو- 11 بر روی ماه فرود آمدند و آرمسترانگ اقدام به هواپیمایی بر سطح ماه کرد،

منظومه‌ی دو ستاره‌ای دی آی هرکولس، که در حدود 2000 سال نوری از خورشید فاصله دارد، ظاهراً از نظریه‌ی نسبیت عمومی تبعیت نمی‌کند.

تحول ستارگان و انفجار اَبَرنواختران، سازو کارهای نیرومندِ تشکیل عناصر سنگین برمبنای عناصر سبک ترند. به یک اعتبار می توان گفت که ابرنواختران،

در ساعات اولیه ی بامداد روز 24 فوریه ی 1987 در رصدخانه ی لاس کامپاناس (1) در شیلی، اخترشناس کانادایی یان شِلتون (2) از دانشگاه تورنتو،

چگونه می شود که برخی از ستاره ها ناگهان منفجر می شوند و گاهی تا معادل (51) 10 اِرگ انرژی رها می کنند که به صورت انرژی حرکتی ماده پرتاب می شود و

وقتی که خانواده های متفاوت رادیواکتیوهای طبیعی موجود در زمین کاملاً مشخص گردید و چگونگی تحولشان در زمان، خوب فهمیده شد، فیزیکدانان هسته ای

عصر «سونگ» ها به خاطر نقاشیهای عالی، گلدانهای نفیس، و اشعار نغز شاعران و نیز به خاطر نقّالان میدانهای عمومیش شهرت دارد. به گواهی تاریخ، یکی از

یک کشیش لهستانی به نام نیکولا کُپرنیک (1)، ضمن مطالعه ی دستگاه بطلمیوسی در اوایل قرن شانزدهم، از نارساییهایش در شگفت شد. او بدون آنکه دانسته باشد، به

متفکران بزرگ یونانی، در طبیعت و در عناصر تشکیل دهنده ی ساده ترش، انتظام و تقارن می دیدند. ذیمقراطیس (دموکریتوس) در اواخر قرن پنجم (ق.م.) با معرفت شهودی

از قدیم ترین ایام، انسان همیشه لازم دیده کمیتهای دنیای فیزیکی را به کمک اعداد، اندازه گیری کند. در جریان این مشاهدات، گاهی میان اعداد، روابطی شگفت انگیز کشف شده است.