کسنوفون در تائید گفته استادش (سقراط) مدعی شد که زیبایی اشیاء به هدفی که دارند مربوط است و بدن انسان و حیوان در صورتی زیباست که طبیعت آن‌ها را به صورت مناسبی خلق کرده باشد.

چند تن از سوفسطائیان درباره رابطه میان هنر و زیبایی و همچنین لذت و سودمندی ابراز عقیده کردند. رابطه میان استعداد و هنر رابطه‌ای بود که سوفسطائیان و دموکریتوس آن را مورد بحث قرار دادند.

دامون و افلاطون طرفداران آتنی فیثاغورث گرایی بودند. اما در عین حال نماینده فرهنگ و فلسفه متفاوت و مخالف آیونی نیز بودند.

دموکریتوس که در میان فیلسوفان باستان از عمیق‌ترین ذهنیت علمی برخوردار بود، و در زمینه پژوهش تاریخی نیز فعالیت می‌کرد، می‌گوید، موسیقی تاریخی نو دارد.

در هنر کلاسیک یونانیان فرض بر این است که برای هر اثر، قانون وجود دارد، به عبارت دیگر فرمی که هنرمند بدان متعهد است.

معماران یونانی از انحراف خط مستقیم هم پا را فراتر نهادند. آنها خطوطی را که انتظار می‌رفت خطوط مستقیم باشند، کج می‌کردند.

در مواردی خاص، قانون معماری دوران باستان بر آن بود که نه تنها بر چشم بلکه بر گوش مخاطبانش نیز تاثیر بگذارد.

قانون مجسمه سازان نه تنها نسبت‌های بدن، بلکه نسبت میان اجزاء بدن و به ویژه اجزاء صورت را شامل می‌شد.

از آنجایی که فیلسوفان در آغاز به مسائل مربوط به طبیعت پرداختند، درباره مسائل زیباشناختی اظهار نظری نمی‌کردند.

نقاشی قرن پنجم، مانند مجسمه سازی آن زمان، گرایش کلاسیکی را نشان می‌داد و به واسطه فرم‌های طبیعی و بعد انسانی متمایز شده بود.